Gerard's Blog

Ik lees op Facebook regelmatig van die onzinpolls zoals wie de beste gitarist, bassist, drummer of neusfluiter is. Maar de méést onzinnige poll die ik de laatste tijd gezien heb is een poll wie het belangrijkste lid van Rush was. Alleen al door die vraag te stellen geef je aan dat je niks begrepen hebt van hoe het in een band werkt en al helemáál niet binnen Rush. Maar goed, het triggerde mij wel. Ik heb het bijvoorbeeld vaker over Geddy Lee en Neil Peart dan over Alex Lifeson. Maar daar ga ik nú wat aan doen want een van mijn favoriete nummers van Rush uit hun vroege periode is de "All the World's a Stage" versie van "Anthem" en dat heeft vooral te maken met het gitaarwerk van Alex Lifeson.

Bij Argent - de band die Rod Argent oprichte na The Zombies - zullen de meesten denken aan hun nummer "Hold Your Head Up" en aan "God Gave Rock 'n' Roll to You", al zullen er waarschijnlijk meer mensen in 'mijn kringetje' zijn die dat laatste nummer vooral kennen in de versie van Kiss. Maar ik denk dan ook aan hun zanger/gitarist Russ Ballard, die een groot aantal nummers voor anderen schreef waarvan sommige ook hits geworden zijn. Bij mij vielen destijds vooral 2 nummers op die rond 1980 door Rainbow opgenomen zijn. Maar voor Argent heeft hij ook nummers geschreven, waaronder dit geweldige nummer van het album "Nexus" uit 1974. Dat was trouwens het laatste Argent album waarop hij meespeelde want daarna ging hij voor zichzelf verder. Heel erg succesvol zijn de solo platen van Russ Ballard niet geworden trouwens, maar hij zal er geen boterham minder om gegeten hebben, want dankzij het succes wat anderen hadden met zijn nummers zal de schoors...

Deze foto is gemaakt op 12 November 2016, tijdens een gastoptreden van mij bij Bon Scotch op een feest ter ere van de 50e verjaardag van Mark Derks bij Café 't Spektakel hier in Asten. Ik heb dit al tig keer verteld en misschien denk je nu: "daar heb je hém weer!" In dat geval kun je nu stoppen met lezen want hier komt het nog een keer. Destijds was ik er nog van overtuigd dat ik ooit als bassist van Bon Scotch zou kunnen terugkeren en ik had met Mari min of meer afgesproken dat dit besloten optreden een prima gelegenheid was om daarmee te beginnen. Eigenlijk had ik na twee reünie optredentjes met Back Out in Mei en September eerder dat jaar al voor mezelf de conclusie getrokken dat het eigenlijk geen haalbare kaart was maar ik sprak met de band én met Mark af dat ik tijdens dit optreden een paar nummers als gast mee zou spelen, en wel de nummers die ik het makkelijkst zou kunnen spelen. Dus daar stond ik. En inééns daalde het besef in dat dit hoogst waarschijnlijk de laa...

Toen ik in de jaren '70/80 regelmatig in fonotheken kwam én veel naar de radio luisterde, die toen - ja ja, vroeger was niet álles beter, maar de radio zéker wel - ook nog wat meer voorstelde dan de commerciele eenheidsworst van tegenwoordig, nam ik in zo'n fonotheek vaak albums mee van artiesten die ik nauwelijks of nog niet kende maar die ik op de radio gehoord had. Gary Wright was er daar bijvoorbeeld eentje van. Ik weet niet meer welk nummer ik op de radio gehoord had, waarschijnlijk "The Dream Weaver" of "Are You Weaping", maar die albums bevielen mij zeer. Maar ja, ik nam destijds zoveel platen mee naar huis die "mij wel bevielen" dat het niet anders kon of er verdwenen ook wel eens namen naar de achtergrond, waaronder Gary Wright. Maar toen ik er een aantal jaar geleden weer tegenaan liep viel ik er opnieuw voor. Maar nu viel ik vooral voor "Water Sign", het openingsnummer van "The Light of Smiles", het album waar ook dat...

Ik wist tot vandaag helemaal niet van het bestaan van deze versie af. Hij staat namelijk op een 'Greatest Hits' album waar vooral nummers opstaan uit hun tijd met z'n drieën, wat vrij logisch is want daarvoor moesten ze het niet bepaald van hun hits hebben. Bovendien kan die periode, op "...And then there were three" uit 1978 na, mij gestolen worden. Maar dit betreft een heropname uit  (je verwacht het niet!) 1999 in een bezetting mét Steve Hackett en Peter Gabriel, maar dan in een productie van Trevor Horn waar ik puur toevallig tegenaan liep. Normaal gesproken heb ik hélemaal niks met opnieuw opgenomen versies van oudere nummers. Maar dit is daarop dan een uitzondering want ik vind 'm prachtig. Het modernere sausje doet het nummer goed en bovendien valt het maar weer eens op hoe goed de stemmen van Peter Gabriel en Phil Collins bij elkaar passen.

Mijn kennismaking met Thin Lizzy was d.m.v. het live album "Live and Dangerous" uit 1978, waarover ik gelezen had in de Oor en/of waarvan ik iets gehoord had op de radio. Hoe dan ook, in een pauze van mijn vakantiewerk in het St. Annaziekenhuis te Geldrop in de zomer van dat jaar ging ik naar een van de twee toenmalige platenzaken aldaar en kocht daar dat album. Zonder het vooraf te luisteren trouwens. Op de eerste plaats had ik daar geen tijd voor en op de tweede plaats vond ik dat niet nodig.  Ik heb er nooit spijt van gehad en innmiddels zijn we 47 jaar en is het nog steeds een van mijn favoriete albums ooit. De studioalbums van Thin Lizzy volgden hierna pas. Veel nummers op die studio platen kende ik natuurlijk al van de live versies maar zo leerde ik ook andere nummers van ze kennen. Een paar van die "andere" nummers werden favorieten van mij. Bijvoorbeeld "Wild One" van "Fighting" uit 1975 én dit de pan uit swingende nummer van "Jailbr...