Gerard's Blog

Mijn kennismaking met Thin Lizzy was d.m.v. het live album "Live and Dangerous" uit 1978, waarover ik gelezen had in de Oor en/of waarvan ik iets gehoord had op de radio. Hoe dan ook, in een pauze van mijn vakantiewerk in het St. Annaziekenhuis te Geldrop in de zomer van dat jaar ging ik naar een van de twee toenmalige platenzaken aldaar en kocht daar dat album. Zonder het vooraf te luisteren trouwens. Op de eerste plaats had ik daar geen tijd voor en op de tweede plaats vond ik dat niet nodig.  Ik heb er nooit spijt van gehad en innmiddels zijn we 47 jaar en is het nog steeds een van mijn favoriete albums ooit. De studioalbums van Thin Lizzy volgden hierna pas. Veel nummers op die studio platen kende ik natuurlijk al van de live versies maar zo leerde ik ook andere nummers van ze kennen. Een paar van die "andere" nummers werden favorieten van mij. Bijvoorbeeld "Wild One" van "Fighting" uit 1975 én dit de pan uit swingende nummer van "Jailbr...

Ik sta een beetje met gemengde gevoelens tegenover The Smiths. Aan de ene kant vind ik dat ze geweldige nummers uitgebracht hebben met mooi gitaarwerk van Johnny Marr, aan de andere kant hik ik nogal tegen zanger Morrisey aan, met z'n zeurende stem en soms zelfs tegen het valse aanleunende zang (alhoewel, "tegen het valse aan" is gewoon "vals", maar dat is een andere discussie). Daar komt nog bij dat ik nogal aanhik tegen z'n millitante teksten, bijvoorbeeld "Meat is murder". Ik ben daar nogal allergisch voor. Maar goed, toen dacht ik laatst: "Maar Johnny Marr maakt tegenwoordig toch platen als zichzelf? Zou daar wat tussen zitten?" Ik begon met dit album uit 2022 en dat beviel mij dermate dat ik z'n andere albums er ook bij gepakt heb. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat die geen van allen kunnen tippen aan deze, maar ik ben een beginneling op het gebied van Johnny Marr's solowerk dus dat zou nog kunnen veranderen maar ik heb er...

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik geen fan van de herfst ben. Maar de afgelopen dagen tijdens mijn wandelingen keek ik er heel anders tegenaan en dat heeft alles te maken met de fase waarin die herfst momenteel zit. Het is net zoiets als een band die ervoor kiest om in plaats van als een nachtkaars uit te gaan nog een keer flink uit wil pakken om er dan met een knaller vandoor te gaan. In  die fase zit de natuur momenteel: De natuur pakt nog een keer flink uit met allerlei mooie kleuren om daarna definitief haar blaadjes te laten vallen. Nou ja, "definief"? Ja voor dié blaadjes wel, maar over een maand of 4 à 5 begint de hele cyclus weer van voren af aan met verse blaadjes. Zo zie je maar dat er ergens in mij toch nog een soort romanticus schuilt 😉

Deze foto is genomen op 16 Oktober 2010 in Dublin op het terras van een of andere pub. Deze stedentrip heeft voor mij een bijzondere betekenis. Ik was namelijk al een keer eerder, in 2007, in deze stad. Dat was zo ongeveer op het hoogtepunt, of eigenlijk dieptepunt, van mijn problemen met drank. Ik weet van die trip nog heel weinig behalve dan de inname van héél veel drank en een paar dingetjes, bijvoorbeeld dat ik 's avonds ergens ging zitten eten en me zo klote voelde dat ik daar een potje zat te janken en een serveerster aan mij vroeg: "why are you crying?" en dat ik op de terugweg in de taxi naar het vliegveld de vraag kreeg: "have you been drinking?" Afijn, gaan we een paar jaar verder. In de zomer van 2010 was ik met Henriëtte in Helmond bij een "kasteeltuinconcert" en ik bedacht me ter plekke dat ik bijna een jaar van de drank af was. En ik vond dat we dat maar eens moesten vieren. En ik bedacht dat de plek waar ik ten gevolge van die drank nega...

Deze maand is het 50 jaar geleden dat dit eerste solo album van Steve Hackett verscheen. Hij was toen nog lid van Genesis maar het idee dat hij daar z'n ei niet kwijt kon begon toen al post te vatten. Maar er was nog geen sprake van wrijving. Dat blijkt ook wel uit de medewerking van z'n Genesis maatjes Phil Collins en Michael Rutherford. Die wrijving kwam er wel, heb ik begrepen, toen dit solo album succes begon te hebben. Het gaat ook overal hetzelfde! Zoiets heb ik namelijk ook wel eens meegemaakt toen we binnen onze toenmalige band een nevenproject gestart waren en dat dat ook  nog eens redelijk begon te lopen. Maar goed, daar gaat het verder niet over. Dit album hoorde ik destijds voor het eerst bij Antonie. Ik vond het maar een raar album. Vooral "A Tower Struck Down", o.a. met die geluidsopnamen die zo te horen tijdens een nazi manifestatie voor of tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn opgenomen, er doorheen. Ik kon er niet aan wennen. Inmiddels ben ik er wel aan...

Toen Ronnie James Dio Black Sabbath verliet om z'n eigen band op te richten trok de band niemand minder dan Ian Gillan als vervanger aan. Het album "Born Again" is denk ik een van de meest onderschatte albums van Black Sabbath. Voor mij in ieder geval wel en ik heb het dan ook héél lang links laten liggen, maar het bleek een geweldig album te zijn waarop Ian Gillan prima tot z'n recht komt. Heel het album, inclusief de hoes, ademt een creepy sfeer. Het meest tot zijn recht komt dat wat mij betreft in "Zero the Hero". O.a. door die riff van Tony Iommi en de geluidseffecten met bijvoorbeeld die 4 noten die steeds terug komen. De samenwerking van Black Sabbath met Ian Gillan bleek geen lang leven beschoren te zijn want Ian Gillan vertrok al snel naar het heropgerichte Deep Purple. Of dat jammer is weet ik niet want het vertrek van Ian Gillan leidde uiteindelijk tot de periode met Tony Martin waarmee Black Sabbath een paar héél mooie platen maakte. Maar goed, ...