Gerard's Blog

Het nummer "Zonder vrienden kan ik niet" van Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh maakte net wat bij mij los. Ik was een tijd geleden namelijk aan het nadenken over wat mijn hoogtepunten van 2025 waren, maar ik kwam daar niet echt uit. Bovendien, het jaar duurt nog een kleine week en er kan nog van alles gebeuren. Maar er zijn wel wat gebeurtenissen die 'voorbij kwamen' toen ik daarover aan het nadenken was. Zo heb ik dit jaar een paar feesten gehad waar ik het heel goed naar mijn zin heb gehad. Nou, misschien denk je dan: wat is daar nou zo bijzonder aan? Feestjes zijn er zoveel... Nou, ik heb me sinds een paar jaar enigszins terug getrokken. Ik ga niet meer naar concerten en feesten sla ik ook heel vaak over. Dat is mij tegenwoordig allemaal véél te druk. Ik zoek tegenwoordig liever ergens de rust van de natuur op. Maar er komen af en toe nog wel eens uitnodigingen voorbij van feesten waar ik tóch heel graag bij wil zijn. Dit jaar ook weer. En elke keer merkte ik we...

Bands die op een gegeven moment commercieel succes krijgen worden er vaak, tenminste voor een snob als ik, niet leuker op. Een voorbeeld is de J. Geils Band. In de jaren '70 stonden ze bekend als een van de opwindendste live acts van dat moment. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar hun concert tijdens de "Rockpalast Nacht" in 1979.  Maar toen ze in de jaren '80 succes kregen met o.a. die hit "Centerfold" vond ik er geen zak meer aan. Dan is deze live versie uit 1972 van dit nummer uit 1971, waarop mondharmonica speler Richard  "Magic Dick" Salwitz z'n mondharmonica laat piepen en kraken, heel andere koek.  

Het is (inderdaad) jaren geleden dat ik dit nummer leerde kennen. 32 om precies te zijn want toen kwam ik als bassist terecht in de band "Call My Job" in Heeze die een paar nummers van "The Paladins" op hun repertoire hadden staan. Dit was er eentje van. Ik had toen nog nooit van The Paladins gehoord maar daar zou in die tijd verandering in komen want een tijdje daarvoor was Blast in Asten begonnen met de "Paas Blues estafette" en daar was ik vaak te vinden. En ik babbelde ook vaak met de organisatoren over muziek en vooral blues en zo hebben we het ook wel eens over die Paladins gehad. Sterker nog, die stichting Blast heeft ze een keer geboekt. Niet voor de paasblues want daarvoor waren de Paladins destijds véél te groot, die zag je toen eerder op Moulin Blues of zo. Maar Blast heeft een keer wat grotere namen geboekt voor in de "Apollo" in de Zeilberg (Deurne), wat ze toen heel origineel "Sailmountain Blues" hebben genoemd. Één van di...

De Libanees-Franse trompettist Ibrahim Maalouf is voor mij een van dé ontdekkingen van de laatste jaren. Hij is heel veelzijdig en élk album is weer anders. Maar niet alles wat hij maakt bevalt mij even goed. Zo waagde hij zich een aantal jaren geleden aan Cubaanse invloeden. Nou, laat dat maar aan de Cubanen zelf over. Daar staat dan tegenover dat zijn album "Trumpets of Michel-Ange" voor mij hét album van 2024 was. Maar favoriet blijft bij mij toch het album "Illusions" uit 2013 waarmee het voor mij allemaal begon na een tip van Theodoor van Heugten. En "True Sorry", waarop hij - zoals wel vaker - op een bugel speelt is daarop dan weer mijn favoriet. In de verte doet het mij enigszins denken aan "Sorry" van Kyteman en nee, dat is niet vanwege de naam. Nou vooruit, een beetje dan...

In  mijn vorige post over vroege muzikale herinneringen had ik het over onze oppas Mieke die als ze bij ons was altijd aan de radio draaide tot er muziek van haar gading was. En dit nummer, óók uit 1967, was een van haar lievelingsliedjes. Als dat op de radio was zette ze die altijd harder en zong ze mee en werden wij opgedragen om stil te zijn. Ik had daar trouwens geen enkele moeite mee want ik vond het ook heel mooi al snapte ik helemáál niet waar het over ging. Ik wist niet dat San Fransisco een stad is en dat daar mensen met bloemen in hun haar dan heen gingen en dat die mensen "hippies" genoemd werden wist ik ook niet. Wij hadden toen nog geen TV en kranten las ik nog niet dus ik wist helemaal niks van die 'Flower Power', dat kwam later pas. Maar dat het iets moois was had ik wel degelijk in de gaten, daarvoor hoefde ik alleen maar te kijken en luisteren hoe Mieke dit mee liep te zingen. En dat gevoel roept het nog steeds op.

Een van mijn eerste herinneringen aan een popmuziek liedje dat is blijven hangen is waarschijnlijk dit plaatje van Manfred Mann geweest. Wanneer dat precies geweest is weet ik niet meer precies maar het werd een hit in Mei/Juni 1967 dus rond die tijd zal het geweest zijn. Toen was ik nog nét 7 jaar. En de radio stond bij ons dan wel veel aan maar die stond eigenlijk zelden of nooit op een piratenzender (eigenlijk alleen als onze vaste oppas Mieke, die toen een jaar of 16 was, bij ons was en dan altijd aan de radio draaide) en Hilversum 3 bestond nog niet dus héél veel popmuziek hoorden wij niet maar dit was zo'n plaatje waar ik niet omheen kon. Waarschijnlijk omdat ik dat liedje, zonder dat ik een woord Engels sprak, tóch dacht te begrijpen en mee kon zingen. En 58 jaar later roept het nog steeds herinneringen op aan de radio die aan stond in die grote keuken in Schoolstraat 60 te Heeze