Gerard's Blog

Ik deel de muziek van The Byrds voor het gemak even in twee gedeeltes in: de periode vóór Gram Parsons en de periode mét Gram Parsons toen de groep mede onder zijn invloed aan de wieg stond van de countryrock. Mijn voorkeur gaat uit naar de eerste periode. Het zal allemaal wel heel knap zijn wat die Gram Parsons allemaal bijgedragen heeft en hij is veel bejubeld en dat zal vast volkomen terecht zijn, maar mijn ding is het niet. Maar toch is mijn favoriete Byrds nummer er eentje uit de tweede periode. Uit 1970 om precies te zijn. Maar ik vind het de sfeer van de eerste periode ademen. Dat zal vast ook liggen aan het feit dat het een nummer van Roger McGuinn, én van ene "Jacques Levy" is. Origineel was het nummer bedoeld voor een countryrock musical die er nooit kwam (nooit geweten trouwens! lang leve internet!) Wel verscheen het nummer in 1970 op het album "Untitled" (goeie naam trouwens!!) én op single.

Er is momenteel nog steeds een band actief onder de naam Yes. Maar van het Yes dat succesvol was in de jaren '70 t/m '90 zit daar nog maar één persoon in, en dat is niet eens een origineel lid want de originele gitarist was ene Peter Banks. De rest is overleden of vertrokken. En dat ene lid is ook nog eens Steve Howe. Een gitarist die ik accepteer maar waar ik op allerlei plekken jeuk van krijg. Zanger Ian Anderson, hoe je het ook wendt of keert toch dé stem van Yes, is daar al jaren weg. Over het hoe en waarom daarvan wil ik het niet hebben. In ieder geval ging hij eerst met z'n gitaar de wereld over om solo op te treden en  zoveel mogelijk van de wereld te zien. En toen hij op een gegeven moment weer zin kreeg om met een band te touren stuitte hij op deze band die toen furore maakten als Yes tribute, en besloot hij ze te polsen om met hem in zee te gaan. En dan niet om makkelijk te cashen als "Jon Anderson's Yes" of zoiets maar onder eigen naam met nieuw wer

Ik plaatste al eerder foto's van dat nagebouwde veldhospitaal dat hier 5 jaar geleden verscheen i.h.k.v. "75 jaar bevrijding". Vandaag is het precies 80 jaar geleden dat dat veldhospitaal verscheen bij de molen. Bij de molen staat een bord met daarop een verklarende tekst. Omdat het misschien moeilijk leesbaar is hierbij de volledige tekst: De Astense molenaars Frits en Ferd van Stekelenburg keken verbaasd toe toen op vrijdagavond 29 september 1944 Amerikaanse soldaten van de '7th Armoured Division' een veldhospitaal inrichtten bij hun standerd- molen. Het tentenkamp werd zo dicht bij de molen geplaatst dat het de volgende dag bij gedraaide wind vanwege de wentelende wieken opnieuw moest worden ingericht. De volgende dagen stonden Amerikaanse én Engelse soldaten in de rij om op excursie te kunnen in een echte Hollandse molen. Ze bewonderden het interieur en vergaten voor even dat ze aan het oorlogsfront lagen. In de molen heerste de vrede.

Een nummer over eenzaamheid. Een stukje tekst uit het nummer: "Eleanor Rigby died in the church and was buried along with her name"  M.a.w. na haar overlijden verdween ook haar naam. Nou, niet helemaal (of helemaal niet)...het nummer is inmiddels 58 jaar oud en de naam "Eleanor Rigby" is nog steeds niet verdwenen. Daar hebben The Beatles wel voor gezorgd

  Wéér wat geleerd. Ik kende "Wang Dang Doodle" via de Nederlandse band Livin' Blues. En tot vandaag dacht ik ook dat het hún nummer was. Maar vandaag zag ik een versie van Little Feat, en ik dacht: "ik kan me niet voorstellen dat deze band een nummer van een alleen in Nederland bekende (ook niet écht trouwens) bluesband gaat coveren dus zou het misschien een cover van een oud bluesnummer zijn?" Lang leve internet! En inderdaad: Het nummer is geschreven door Willie Dixon, ergens in de jaren '50, en is uitgevoerd door verschillende artiesten, waaronder Howlin' Wolf voor wie het ook geschreven is. Ik heb een paar versies bekeken en beluisterd en deze live versie van Koko Taylor uit 1989 vind ik het mooist. Dit is trouwens tijdens een concert i.h.k.v. "the Presidential Inaugural Concert in 1989" (volgens de tekst bij het youtube filmpje). In 1989 werd "Bush junior" geinaugureerd (is dat een woord?) Ik weet niet of zo'n president zelf

In een grijs verleden - ik weet niet meer wanneer precies maar in Asten was het huidige winkelgebied "het Kompas" nog een parkeerplaats en de Frits de Bruijn straat was er nog helemáál niet - waren er nog platenzaken in Asten. Eentje daarvan was gevestigd in c.q. onderdeel van de toenmalige Expert winkel. Ik kwam daar vaak. Meestal zonder plan maar 'gewoon' om een beetje rond te kijken in de bakken.  Een keer kwam ik bij de blues ene Craig Erickson tegen. "Craig wie?" Dat was ongeveer mijn reactie want ik had er nog nooit van gehoord. Voor mij is dat reden genoeg om het eens op te laten zetten. Het beviel mij prima. Ik hou wel van dit soort bluesrock. En op dit nummer bevalt mij het uitbundige gebruik van het Wah wah pedaal wel.