Gerard's Blog

Het album "Rain" uit 2013 van "Freedom To Glide" is een conceptalbum rondom de Eerste Wereldoorlog. Een oorlog die zich o.a. kenmerkte door heel veel slachtoffers en heel weinig terreinwinst, voor welke partij dan ook. Inmiddels zijn we meer dan 100 jaar verder en woedt er aan de rand van Europa al meer dan 3 jaar een oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Een oorlog met grote overeenkomsten met die Eerste Wereldoorlog. Bijvoorbeeld het gebruik van nieuwe technologie. Nu is dat het grootschalig gebruik van drones, destijds was dat het grootschalig gebruik van vliegtuigen. Maar de grootste overeenkomst wat mij betreft is het grote aantal slachtoffers en de zeer beperkte terreinwinst.  De zin "So my brothers fell like rain" uit dit nummer kun je zó gebruiken voor de oorlog aan het front in Oekraïne. Meer dan 100 jaar verder en nóg niks geleerd. Triest!

Eerder deze week had ik het met iemand over muziek die een kalmerende werking op je heeft. Aanleiding daarvoor was toen "Time Table" van Genesis. Dat nummer doet iets met mij, zónder ook maar het minste idee te hebben waar het nummer over gaat. Maar dat ligt bij dat nummer (denk ik) aan een simpel pianostukje dat steeds terug komt en hoger gaat.  Maar ik dacht toen meteen aan dit nummer van de Nederlandse band "My Arrival". In dit nummer is het de melodie en die stem. Wat het is met die stem weet ik ook niet want er zijn echt wel betere zangers met betere stemmen op de wereld, maar toch doet deze iets met mij, en dan vooral in dit nummer. Ik noem dit nummer dan ook wel eens een "pleister voor de ziel".  Uitleggen kan ik het niet en eigenlijk vind ik juist dát geweldig. 

Vanaf Februari 1968 tot en met Maart 1986 woonde ik in Heeze in de Bisschop Arnoutlaan op de hoek met de Hodibalduslaan. Dat was letterlijk aan de rand van het dorp, want als ik die Hodibalduslaan overstak was er eerst een trapveldje, dan een zandweg, een weiland, een beek met de naam "Rieloop" en dan stond je al op de Strabrechtse Heide. Ik ging daar vaak heen, niet door dat weiland maar gewoon over de weg. Via de Rul was het 5 minuten fietsen maar via Strabrecht was het 5 minuten lopen. Inmiddels ben ik daar al 39 jaar weg maar toch kom ik er nog met enige regelmaat terug. Ik parkeer dan op de parkeerplaats aan de Rul, vlakbij "De Plaetse". Tenminste, dat is de officiele naam want wij (ik in ieder geval) hadden het altijd over "de schaapskooi". Nou is dat geen kooi maar gewoon een grote stal waar die schapen verblijven als de herder er niet mee over de hei aan het struinen is. Overigens is die schaapskooi/stal op de foto niet te zien Hoe dan ook, als ik ...

In de jaren '90 waren platen die door zogenaamde "gitaarhelden" ("zogenaamd" omdat ze zelf zo liever niet genoemd wilden worden) heel erg "in". Ik hoef die namen niet te noemen want óf je weet wie ik bedoel, óf je weet het niet en dan behoor je duidelijk niet tot de doelgroep.  Maar Rik Emmett werd (en wordt) in dat verband zelden genoemd. Dat ik dat onterecht vind hoef ik verder niet uit te leggen. Rik Emmett was gitarist in de band Triumph. Een band die vaak vergeleken werd met Rush maar dat was alleen maar omdat het een Canadees trio was. Muzikaal tapten ze uit een heel ander vaatje. Maar dat gitarist Rik Emett zich kan meten met al die namen die wél genoemd werden bewees hij bijvoorbeeld met "Absolutely", een solo album uit 1990. Dit is een voorbeeld van zijn kunnen .

Van de 4 leden van Led Zeppelin krijgt bassist John Paul Jones het minste aandacht. Eigenlijk krijgt hij héél weinig aandacht. En ik vind dat onterecht. En nee, dat heeft niet alleen te maken met het feit dat hij bassist was en dat ik dat zelf ook was. Ik ben dat wel gewend. Maar hij was in de band zoveel meer dan alleen bassist. Zo speelde hij ook praktisch alle toetsen- en mandolinepartijen en af en toe akoestische gitaar. En vooral die toetsenpartijen zijn vaak essentieel. Bijvoorbeeld in " Trampled Under Foot " van "Physical Graffitti". Zonder die toetsenpartij (op een - ik heb 't snel effe opgezocht voor de geinteresseerden - Clavinet D6) blijft er vrij weinig van dit nummer over. Nou, eigenlijk niks

Momenteel wordt het pand waar voorheen de HEMA in Asten gevestigd was gesloopt. Afgelopen week toen ik er voorbij kwam zag ik waar die winkel was alleen maar puin. Maar de roltrappen stonden er nog (die zijn inmiddels trouwens ook weg). Dat vond ik een behoorlijk onwerkelijke aanblik, die roltrappen, fier overeind tussen al dat puin. Bovendien maakte het wat bij mij los want die roltrappen hebben een niet onbelangrijke rol gespeeld bij mijn revalidatie. Hoe zit dat? Één van de onderdelen van die revalidatie was het weer leren lopen. En dáár weer een onderdeel van was het trap lopen.  Afijn, dat had ik op een gegeven moment onder de knie al was (en is) het naar beneden lopen op een trap best een opgave. Een stuk moeilijker dan naar boven in ieder geval. Maar goed, voetje voor voetje en langzaam op mijn eigen tempo en goed vast houdend is het goed te doen. Alleen, een roltrap heeft z'n eigen tempo. Als je er eenmaal op staat is het heel goed te doen maar het op die trap stappen, voor...