Gerard's Blog

  "My Arrival" kun je zien als een afsplitsing van "Sylvium", dus toen ik hier voor het eerst over las liep ik er met een boogje omheen want ik heb heel weinig met "Sylvium". Hoe het kwam weet ik niet meer maar ik pikte de muziek op enig moment toch op. En ik was verkocht! Ik weet niet waarom ik het zo goed vind, maar dat is heel vaak het geval. Maar de stem van Richard de Geest heeft er zéker mee te maken. Het is niet eens zo'n héél bijzondere stem maar de manier waarop hij zingt raakt me. Ik word er rustig van. En dan vooral in het nummer "Strange Machine". De combinatie van sfeer, melodie en stem werkt bij mij als een soort pleister op een wond. 

Vandaag 7 jaar geleden overleed een door mij - en vele anderen - zeer gewaardeerde muzikant. Als ik een overzichtje van bands en artiesten waar hij - naast een solo carrière en sessiewerk - aan meewerkte zou ik voor veel van mijn (Facebook-)vrienden z'n naam niet eens meer hoeven te noemen.  Ik leerde hem in 1979 kennen toen ik "Danger Money" van UK aanschafte. Toen las ik ook een artikel in de Oor waarin zijn carrière tot toen uit de doeken gedaan werd. Voor mij waren daarbij de enige namen die mij toen bekend in de oren klonken alleen "Uriah Heep" en "Roxy Music". Ook "King Crimson" zei mij toen nog weinig. Ja ik wist van het bestaan van die band af maar daarmee hield het wel op. Heel veel meer weet ik er trouwens nog steeds niet van, maar daar gaat het nu niet om. Overigens mis ik in het overzicht (dat ik trouwens "gewoon" van Wikipedia geplukt heb) nog mijn favoriete "John Wetton samenwerkingsverband". Dat is namelijk

Ik heb al vaker gezegd dat ik dan wel heb ingeleverd de laatste 10 (in Juli alweer 11) jaar maar dat ik ook heb bijgeleerd. Een van de dingen die ik heb bijgeleerd is om, als er iets aan de hand is, mezelf de vraag te stellen óf ik er invloed op zou kúnnen hebben en, áls ik dat zou kunnen, ik dat ook zou wíllen. En als het antwoord nee is het dan te laten voor wat het is. Tenminste, zo probeer ik het en dat begint langzamerhand steeds beter te lukken. Hier moest ik aan denken toen bijgaand plaatje op Facebook voorbij kwam. Nou is "Fuck it All" wel heel overdreven maar je snapt hopelijk wat ik bedoel.

Nou, volgens mij voorlopig nog niet "slim" genoeg. Laatst vroeg iemand aan mij hoeveel "slimme" apparaten wij in huis hadden en net ging het er op TV bij "Een Vandaag" ook al over. Te denken valt aan slimme deurbellen en thermostaten en dergelijke. Mijn antwoord was: alleen een "slimme" gasmeter en zo lang die "slimme" apparaten niet écht slim worden blijft dat ook zo. Want wat is "slim"? Iemand die voldoende handig met die technologie is kan via internet of bluetooth inbreken op die apparaten. Terwijl die zogenaamde "domme" apparaten alleen aan te passen zijn als je er écht fysiek bij kan.  En ja, de technologie en beveiliging wordt steeds beter maar de vooruitgang van kwaadwillenden houdt daar voorlopig nog gelijke tred mee. Dus voorlopig vind ik "slimme" apparaten nog veel te dom en "domme" apparaten slim genoeg. Ja, ik lever wat in aan gemak dus ik kan bijvoorbeeld niet een kwartier voor ik th

Ik hou van Joe Bonamassa z'n solo platen maar z'n samenwerkingsprojecten kunnen mij een stuk minder bekoren. Dus toen ik dit samenwerkingsverband met Peter Frampton voorbij zag komen dacht ik in eerste instantie: "nee hè!" Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en het is er nu toch dus heb ik 't tóch maar even geluisterd. Interessant natuurlijk: twee generaties die samen komen. Want Peter Frampton werd in de jaren '70 iwereldberoemd, vooral met dat beroemde live album met daarop de wereldhit "Show me the way" en Joe Bonamassa, hoewel ook niet meer de allerjongste, is toch iemand van tegenwoordig.  Daarnaast vind ik Joe Bonamassa ook als zanger geweldig. Dat vond ik destijds bij Peter Frampton het grootste nadeel: ik vond z'n stem te schel, op het irritante af. Maar bijna 50 jaar verder is dat schelle er wel vanaf. En met z'n gitaarspel wás al niks mis en dat is het nog steeds niet.  Overigens is "Four Day Creep" origineel een

Ik liep een paar jaar geleden al tegen deze band met o.a. zanger Robin McAuley aan in de vorm van het album "Shake the World" uit 2020.  Ik vond Robin McAuley voorheen 'best een goeie zanger' maar meer ook niet. Niet in z'n tijd bij de "McAuley/Schenker Group" en niet bij "Grandprix". Die bands hebben mooie platen afgeleverd maar ik vond de stem van Robin McAuley eigenlijk niet zo heel bijzonder. Maar goed, de muziek van die twee bands vind ik een beetje 'braafjes' en nodigt misschien ook niet uit om vocaal eens flink uit te pakken.  Maar dat is bij "Black Swan" wel andere koek. Daar zorgt o.a Reb Beach wel voor. Samen met Jeff  Pilson en Matt Star (ook niet de minsten) zorgt hij voor een stevige ondergrond waarop Robin McAuley flink van leer kan trekken. Reb Beach zou je al kunnen kennen van Whitesnake en Winger. Vooral Whitesnake bewijst al tientallen jaren een goede kweekvijver te zijn voor getalenteerde muzikanten (kijk bi

  Dit nummer is een ode aan de radiopiraten van jaren '60 en '70. Ik heb zelf weinig naar de radiopiraten geluisterd. Ik was meer een Hilversum 3 luisteraar maar volgens mij zou dat derde radionet, gericht op de jeugd, er zonder die radiopiraten nooit gekomen zijn. Niét in die tijd in ieder geval. Maar goed, ik luisterde af en toe wel eens naar radio Veronica maar dat vond ik toen niet echt beter dan Hilversum 3, bovendien zond dat station alleen op de middengolf uit. En ik ben dan wel absoluut geen geluidsfreak, in tegendeel, maar een hele dag middengolf luisteren was zelfs mij te gortig. En ik luisterde wel eens naar Radio Royaal. Dat was een zender die vlak over de grens een programma gericht op onze Zuid-Oost Brabantse regio uitzond. Maar die waren qua muziekkeuze helemaal gericht op de populaire muziek, dus die konden mijn muzikale honger niet stillen. Bovendien zat dat programma vol met regionale reclame. En ik vind reclame al vervelend maar regionale reclame helemáál (&q

Net was er een item op het journaal over wéér een versie van "Jesus Christ Superstar". "Wéér een?" Ja, wéér een. Een musical geregiseerd door Ivo van Hove deze keer. Het zal vast en zeker heel mooi zijn maar ik denk toch vooral terug aan de film uit 1973. Ik kan me vooral nog herinneren dat ik toen de hele film met koppijn heb zitten kijken. Dat kwam zo:  Ik ben daar toen met Tiny op de fiets vanuit Heeze naartoe geweest. Meestal fietsten we dan over de Rielse Dijk (tussen Geldrop/Zes Gehuchten en Eindhoven). Tegenwoordig is dat een prachtig breed fietspad met twee stroken, maar destijds was dat een zandpad met aan één kant een smal fietspad ernaast. Je kon er nauwelijks met z'n tweeën naast elkaar fietsen en als je tegenliggers had of iemand wilde voorbij dan moest er iemand aan de kant. Afijn, wij fietsten over dat pad en een of twee brommers wilden ons inhalen en die vonden dat we niet snel genoeg aan de kant gingen dus één van die gasten sloeg mij tijdens he

De oudjes doen het nog goed. Vorig jaar leverden oudgedienden Metallica en Metal Church al verrassend goede albums af en nu is er een nieuw album van The Rods. The Rods waren er in de jaren '80 ook al bij. David "Rock" Feinstein richtte de band in 1980 op. Hij zat toen al een paar jaar zonder band nadat ene Ritchie Blackmore zijn toenmalige band "Elf", waar hij samen met z'n neef Ronnie James Dio deel van uit maakte, leeg trok om "Ritchie Blackmore's Rainbow" op te richten. "The Rods" was wel heel andere koek dan "Elf", wat meer een bluesrock band was. "The Rods" daarentegen richtten zich op de heavy metal sound die toen heel erg in zwang raakte. Van dat pad zijn ze sindsdien eigenlijk niet meer afgeweken. Ook niet op dit net verschenen nieuwe album. Niks nieuws onder de zon dus: de nummer hadden zó op de platen uit de jaren '80 gepast. Maar ik vind het wel een heel lekker album. Je kan aan de zang wel horen da

1978. Ik had een Zaterdagbaantje hij de schoonmaakdienst van het St. Annaziekenhuis in Geldrop. Die hele Zaterdagploeg bestond uit leeftijdgenoten. En waar hadden wij het zoal over? Bijvoorbeeld over wat er allemaal in de hitparade stond. Nou, werp een blik op een willekeurig Top 40 lijstje uit die tijd en je snapt dat daar voor mij weinig tot niks tussen stond wat ik de moeite waard vond. Dus toen men mij vroeg wat ik nou een mooie plaat uit de hitparade vond moest ik behoorlijk nadenken. Maar toen kwam ik met "Sing for the Day" van Styx. Niet dat ik dat nou zo'n geweldig nummer vond maar dat kon er dan nog wel mee door. Naderhand las ik ergens - waarschijnlijk in de Oor - een artikel over Styx en daaruit maakte ik op dat dat singletje misschien wel helemaal niet representatief zou zijn. Dus ging ik dat eens checken in een van de vele platenzaken die Eindhoven toen nog rijk was. Ik koos voor de LP waar "Sing for the Day"opstond. Dat is "Pieces of Eight&quo

  Van ergens in Augustus 2013 tot en met medio April 2014 heb ik in Huize Padua in Boekel verbleven. Er zijn platen die voor altijd tot de soundtrack van die periode zullen behoren. Maar de ene wat meer dan de andere. Deze plaat 'wat' meer. Dat zit zo: Henriëtte had, toen ik eenmaal in Huize Padua zat, al vrij snel in de gaten dat het "een tijdje" zou gaan duren. Dus die bracht voor mij een CD speler mee. Mét een paar CD's. Dat waren CD's die 'toevallig' op tafel lagen. Waarschijnlijk omdat ik die in die laatste tijd daarvoor nog gedraaid had.  Afijn, ik had dus een stapeltje CD's die Henriëtte mee had gebracht en nog wat CD's die anderen voor mij meegebracht hadden. Thuis was ik gewend om te kiezen uit honderden CD's en in Huize Padua waren dat er een stuk of 10 à 15. Vrij weinig keuze dus. De meeste heb ik daar dus héél vaak gedraaid en die zijn allemaal onderdeel geworden van de soundtrack van mijn tijd daar. Daar zat ook "Ready an&

  Een Noorse band met een Spaanse naam. Zo héél uniek is dat niet want je hebt ook nog de band Gazpacho, maar het maakt nogal een verschil of je jezelf noemt naar een soort soep die koud geserveerd wordt of naar het ochtendgloren. Maar goed, "what's in a name?" Ik ken deze plaat al een tijdje maar ik had wat tijd nodig om eraan te wennen. Twee jaar ongeveer. Maar in middels bén ik eraan gewend en ben ik 'om'. Vooral dat 'donkerbruine' stemgeluid vind ik heerlijk. Maar ook die ingetogen sfeer. Ik weet niet of dat met de Noorse volksaard te maken heeft. Het aantal Noren dat ik persoonlijk ken is op één hand te tellen en dat zijn nou niet bepaald ingetogen types. Dat zijn echte feesttypes en de muziek van Madrugada is nou niet bepaald geschikt voor op een feest. Tenzij je je gasten naar huis wil jagen natuurlijk. Ik zou verder ook niet weten hoe ik de muziek moet omschrijven maar het nummer dat ik hier geplaatst heb is redelijk representatief.

Toen ik in de jaren '70 begon met het zelf aanschaffen van muziek had ik natuurlijk een beperkt budget. Én ook een beperkte kennis op muziekgebied. Voor beide "problemen" (die "" staan daar trouwens bewust) is de verzamel LP een geweldige oplossing. Ik heb er destijds veel geleend en gekocht. Zo leerde ik ook "Crawler" kennen. Ik vond "Sail On" een geweldig nummer. Dat vind ik trouwens nog steeds.  Op die betreffende verzamel LP stond ook in het kort de ontstaansgeschiedenis van deze band: In de eerste helft van de jaren '70 had je de succesvolle band "The Free", vooral bekend van hun hit "Alright Now". Gitarist was de zeer getalenteerde Paul Kossoff. Toen "The Free" ter ziele ging richtte hij de band "Backstreet Crawler" op. Maar Paul Kossoff overleed op jonge leeftijd dus toen zat de band zonder gitarist. Maar met "Geoff Whitehorn" als gitarist werd de band voorgezet onder de naam "

Nee, geen zorgen, ik ga het hier niet hebben over "de derde wet van Newton" (dat is iets uit de natuurkunde). Maar dat een actie een reactie oproept kom je in de muziek ook tegen. In 1967 verrasten de Beatles vriend en vijand met hun baanbrekende album "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band". En misschien verrasten ze zichzelf er ook wel mee. De plaat is zeer rijk aan experimenten. Zeker voor die tijd. Ter vergelijking: de plaat werd op 4 sporen opgenomen, wat voor toen al heel wat was. Maar tegenwoordig heeft elke willekeurige huisstudio al een veelvoud van dat aantal sporen. Maar creativiteit is niet recht evenredig aan het aantal technische mogelijkheden dat je ter beschikking hebt. Misschien zijn die twee zelfs wel omgekeerd evenredig aan elkaar. Maar goed, ik dwaal af. En zo rijk als de muziek was, zo rijk was ook de vormgeving. Die beroemde foto op de voorkant van de hoes is daar slechts een onderdeel van want er is veel meer. Zo zat er bijvoorbeeld een so

Ik wist al wel dat "Scarborough Fair" geen origineel Simon & Garfunkel nummer was. Daar hoef je echt geen kenner voor te zijn want meestal staat het erbij, dat het een 'Traditional' is. Maar toen ging ik eens zoeken naar een uitvoering die dichter bij die 'Traditional' zou zitten. Maar toen kwam ik deze tegen: Op z'n Gregoriaans. Nou mag het volgens mij eigenlijk geen Gregoriaans heten want Gregoriaanse muziek is eenstemmig, zonder begeleiding. Maar goed, het is - op de piano begeleiding na - eenstemmig en er zijn zelfs mensen die meerstemmige muziek Gregoriaans noemen, dus ik reken deze goed. Maar goed, ik was op zoek naar een versie die 'traditioneler' zou zijn. Die staan er zat, bijvoorbeeld deze: Zelf heb ik hele goeie herinneringen aan de instrumentale versie van Harry Sacksioni, waaraan Jos en ik zich nogal eens te buiten gingen en waar we een heel eind mee kwamen (vonden we zelf dan vooral...nou eigenlijk alléén wij) Even over de achterg

Die vraag kreeg ik toen ik afgelopen Zaterdag met Henriëtte op een feest was. Ik was toen met Henriëtte mee en we zaten aan een tafel met mensen die Henriëtte wél kende maar ik (de meesten) nog niet. Ze wisten wel van mijn bestaan af maar verder ook niet. Dus ging het al snel over mijn...eh...situatie. Nadat ik verteld had wat er zo ongeveer gebeurd was en wat ik vroeger en tegenwoordig uitspookte vroeg iemand of ik plezier in het leven had. Als je me dat zo'n 8 à 9 jaar geleden gevraagd had dan had ik "Nee" geantwoord. Nou ja, niet letterlijk. Waarschijnlijk zou ik eromheen gedraaid hebben. Maar een "Ja" zou er zéker niet uitgekomen zijn. Als je me het 5 jaar geleden gevraagd had zou ik erover na hebben moeten denken. Maar als je me dat tegenwoordig zou vragen zou ik volmondig "Ja" antwoorden.En dat antwoordde ik afgelopen Zaterdag dus ook. Naderhand realiseerde ik me pas dat dát misschien wel de grootste vooruitgang is die ik de laatste 10,5 jaar geb

  Net zag ik een Youtube filmpje waarin Jeroen Dijsselbloem, de Burgemeester van Eindhoven, een couplet van "7 dagen lang" van de Eindhovense band "Bots" aanheft tijdens een nieuwjaarsreceptie. Maar Dijsselbloem zong juist het couplet waarin het gaat over "eerst zullen wij werken, werken voor elkaar". Tja, je bent PvdA'er of niet hè! Maar alleen de tekst is van Bots, de melodie komt van een Bretons lied uit de jaren '20 van de vorige eeuw genaamd "Son ar Chistr" oftewel "het lied van de Cider", en het werd destijds geschreven om tijdens de cider oogst te zingen en zo dat werk wat minder eentonig te maken. Het heeft die typische "vraag- en antwoord zang" dat veel volksliedjes hebben. En tja, als het gaat over een Bretons volkslied dan denk ik al snel aan Alan Stivell, en inderdaad, die heeft het uitgevoerd. Zó, ik heb mijn "Leo Blokhuis momentje" weer gehad😉

Billy Cobham is een drummer die niet zo heel bekend is maar wel heel vaak genoemd wordt als het gaat over invloedrijke drummers. Iemand als Simon Philips is bijvoorbeeld veel bekender maar je kan goed horen dat Simon Philips door Billy Cobham beïnvloed is, tenminste, dat denk ík te horen. Luister maar eens naar "Quadrant 4" van Billy Cobham uit 1973 en naar "Space Boogie" op het Jeff Beck album "There and Back" uit 1980. Billy Cobham heeft ook de nodige solo platen gemaakt. Uiteraard zijn de drums op die platen prominent aanwezig maar het zijn geen "lange aangeklede drumsolo's". Ja, er zijn wel  nummers die behoorlijk die kant opgaan zoals het eerder genoemde "Quadrant 4", maar voor mijn favoriete Billy Cobham nummer is dat duidelijk niet het geval

  Dit nummer is op single verschenen in 1968. George Kooymans was toen 20. Hij schreef het dus voor of op z'n twintigste. Als je op de tekst let zou je kunnen denken dat het over ouder worden gaat. Dat klinkt misschien raar uit de mond van iemand van 20 maar ik weet nog wel dat ik, toen ík 20 was, mensen van 25 al "oud" vond. Ter vergelijking, in Juni wordt ik 65 maar ik vind tegenwoordig iemand van 70 niét oud. Kortom, die "schaal" verandert door de jaren. Nu ik als bijna 65 jarige naar dit nummer luister herken ik er ook wat in al zal George het 56 jaar geleden zo niet bedoeld hebben. Namelijk, dat ik naarmate ik ouder wordt steeds meer rust ervaar. Die rust is trouwens ook te wijten aan wat er de laatste 10 jaar met mij gebeurd is. Lichamelijk heb ik dan wel ingeleverd maar mentaal ben ik sterker geworden. Ik kan veel beter het "belangrijke" van het "onbelangrijke" scheiden en weet veel beter hoe en waar ik de rust in mijn hoofd moet halen

  De laatste jaren luister ik veel naar Southern Rock. Als je over deze muzieksoort leest dan lees je vaak over bekende namen als Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers Band maar ik ik ben meer gecharmeerd van een band als The Outlaws. Die hebben o.a. een nummer (ik kan er even niet opkomen welk nummer dat is) dat één grote lofzang is op een aantal namen uit die Southern Rock. Een van die namen is "The Marshall Tucker Band". Die stond dus nog bij mij op de nominatie om eens in te duiken maar dat was er nog niet van gekomen. Tot voor een paar weken geleden dan. Want toen las ik ergens dat "The Marshall Tucker Band" toch wel héél wat anders was dan al die andere bands. Er was zelfs iemand die beweerde dat het soms meer op Camel leek dan op Southern Rock. Kijk! Dát vind ik interessant, dus ging ik het eens luisteren. En inderdaad, het is heel wat anders, onder andere door het gebruik van een dwarsfluit. Maar Camel?! Dat vind ik eigenlijk een beetje onzin. Om te klinken

Ik zat naar het Journaal te kijken. Het ging o.a. over de ellende rondom "Oud en Nieuw". Zucht....al járen dezelfde rituele dans. Die gaat dan ongeveer zoals volgt: Ergens aan het einde van het jaar laait de "vuurwerkdiscussie" weer op. Met dezelfde commentaren en argumenten voor en tegen van dezelfde partijen. Vervolgens is het zover en wordt het weer een puinhoop maar dan weer nét wat erger dan het jaar daarvoor. En vanaf 2 januari buitelen weer allerlei figuren uit politiek en samenleving (politie, hulpverlening, zorg etc) weer over elkaar heen om te weeklagen over hoe erg het toch allemaal wel niet is. Er worden weer allerlei voorstellen geopperd. Maar uiteindelijk gebeurt er weer niks substantieels. Deels omdat veel politici hun kiezers niet voor het hoofd willen stoten en liever hun oren laten hangen naar praatjes over "eigen verantwoording" en "geen betutteling" en weer dezelfde oudbakken geluiden in de trant van "ze nemen ons onze tr

Vóór 2010 verliep mijn Nieuwjaarsdag in een alcoholroes. Eerst hing ik tot het ochtendgloren in de kroeg en op Nieuwjaarsdag sliep ik dan mijn roes uit. Tenminste, dat dácht ik, dat mijn roes voorbij was als ik rond of na het Middaguur uit m'n bed kwam. Maar nu weet ik wel beter. Ik was na die paar uur slaap nog net zo dronken als toen ik erin kroop (of viel).  Meestal deed ik op Nieuwjaarsdag mee met het "Katersessie" genaamde open podium bij Nirwana in Lierop. En daar dronk ik dan weer mijn eerste biertje. En dan was ik meestal meteen weer dronken. Of misschien moet ik zeggen: "nog" dronken. Die Nieuwjaarsdag eindigde meestal na die Katersessie bij 't Spektakel in Asten. En op 2 Januari was ik meestal vrij. Ik zei altijd dat dat was omdat ik een hekel had aan dat "Beste Wensen gedoe",. Ja, dát ook maar de waarheid was natuurlijk dat ik niet in staat was om te werken. Afijn, inmiddels zijn we jaren verder. Tegenwoordig ben ik met "Oud en Nieu