Gerard's Blog

Jaren geleden - zeg maar ongeveer tussen mijn 15e en 25e - las ik veel science fiction en fantasy. En daarmee sloeg mijn fantasie wel eens op hol. Zo fantaseerde ik bijvoorbeeld regelmatig dat er complete microscopische werelden verscholen zaten in kleine dingen dingen, bijvoorbeeld moleculen en atomen. Toen kwam in 1980 Rush met het album "Permanent Waves" met daarop het nummer "Natural Science". En kijk eens naar de eerste zinnen van de tekst van dat nummer: When the ebbing tide retreats along the rocky shoreline It leaves a trail of tide pools in a short-lived galaxy Each microcosmic planet, a complete society A simple kind of mirror to reflect upon our own All the busy little creatures chasing out their destinies Living in their pools, they soon forget about the sea Ik was helemaal niet zo bezig met songteksten (nog steeds niet trouwens) maar deze viel me op. Ik dacht: "Wauw! Neil Peart heeft dezelfde fantasie als ik! " (nou vooruit...ongeveer dan) Wat

Genesis is een van mijn favoriete bands ooit. En soms heb ik het gevoel dat ik die band al heel mijn leven ken. Maar ooit was Genesis ook voor mij nieuw. En dat was in 1973 toen Tiny met dit live album op de proppen kwam. Ik vergeet het nooit meer dat ik die plaat toen voor het eerst hoorde. En dan meteen met dat bombastische intro van " Watcher of the Skies ". Wat vond ik dat indrukwekkend! Dat was nog eens een binnenkomer! Vandaag is het 50 jaar geleden dat dit album uitkwam. En ergens later dit jaar is het 50 jaar geleden dat ik via dit album kennis maakte met Genesis, dus ik had dit blogje net zo goed "50 jaar Genesis" kunnen noemen want in 1973 is met dit album mijn liefde voor Genesis begonnen. En die liefde is nooit over gegaan. Dat wil zeggen voor het Genesis tot en met 1978 toen het album "...and then there were three" (het eerste album na het vertrek van Steve Hackett) verscheen. Want de hitmachine die daarna onder leiding van Phil Collins ontsto

  Ik ben wel een beetje klaar met die "woke onzin". Volgens mij is "woke" niet meer dan een "duizend dingen doekje voor populisten", een etiketje wat je kan plakken op alles waar je tegen bent, en dáár dan tegen tekeer gaan, soms vergezeld van een paar uit z'n verband gerukte ridicule voorbeelden waarvan élk weldenkend mens vind dat ze belachelijk zijn. Nog niet zo heel lang geleden noemde men dat "politiek correct" maar dat hoor je nergens meer. Ik niet tenminste. En is het je wel een opgevallen dat het woord "woke" alleen gebruikt wordt door de tegenstanders ervan? Ik heb in ieder geval nog nooit iemand die dan zogenaamd "woke" is zichzelf zo horen noemen. Ik bedoel, de indeling in "links" en "rechts" vind ik ook flauwekul, maar zo noemen mensen die vinden dat ze het zijn zich tenminste zélf dan nog. Ik heb het trouwens niet alleen over "gewone mensen" (wat dat ook moge zijn) maar ook over m

Vandaag 20 jaar geleden overleed Compay Segundo op 96 jarige leeftijd. We kennen hem hier vooral van "Buena Vista Social Club" maar toen die hier bekend werden was hij al 90 jaar en beroemd in Cuba.  Hij wordt nog steeds geëerd in Cuba want naast de gebruikelijke grote afbeeldingen van de Castro's, Ché Guevarra en andere helden uit diverse revoluties in dat land, kun je zomaar tegen een meer dan levensgrote afbeelding van Compay Segundo aanlopen. En z'n graf in Santiago de Cuba wordt veel bezocht. Onder andere door ons. Nou kan ik natuurlijk wéér met "Chan Chan" aankomen maar, hoe mooi ik dat nummer ook vind, het is ook wel heel afgezaagd. Bovendien heb ik heb aan Dos Gardenias bijzonder goede herinneringen, maar daar heb ik het volgens mij al vaak genoeg over gehad.

  Ik volg Joe Bonamassa al heel lang. Ik vind 'm bijna altijd goed. Soms, in z'n ballads, vind ik 'm zelfs ontroerend. Maar zo hartverscheurend als in dit nummer hoorde ik 'm nog nooit. Als ik die tekst zo hoor gaat het over een verbroken liefde en hoe hij uit het verdriet daarom sterker tevoorschijn kwam. Mij grijpt het élke keer weer aan. Niet dat ik uit een verbroken liefde tevooorschijn kom maar tóch betrek ik het op mezelf. Want na alles wat er de laatste 10 à 15 jaar gebeurd is vind ik dat ik er op bepaalde vlakken sterker uit tevoorschijn ben gekomen. Dit is dat nummer