Gerard's Blog

In de jaren '80 las ik ergens dat "Echo & the Bunnymen" eigenlijk de "Doors" van de jaren '80 zouden zijn. Dat vond ik tóen al flauwekul maar tientallen jaren later las ik dat de "Editors" eigenlijk de "Echo & the Bunnymen" van nu zouden zijn. Nou ja, van nu . Het is alweer zo'n 20 jaar geleden dat de "Editors" op hun hoogtepunt waren. Maar goed, het gaat mij om die vergelijking. Ik ben redelijk op de hoogte van de platen van "Echo & the Bunnymen" maar van de "Editors" ken ik alleen "The Backroom" uit 2005 dus in hoeverre dié vergelijking opgaat kan ik niet zeggen. Och....hoe vaak ik van een band niet heb gelezen dat het de Beatles van de "jaren-weet-ik-veel" zouden zijn. Allemaal onzin. Een bepaalde band kleurt een periode in de tijd maar  die 'bepaalde tijd' kleurt ook die band. Huh?! Gaan we filosofisch doen? Maar goed, ik vind "The Backroom" een geweld

Wat een tegenvaller. Zat ik het album dat als "nieuw Novastar album" aangekondigd werd te luisteren en dacht ik bij het tweede nummer: "Hé! dat komt me héél bekend voor!" Blijkt dat zogenaamde 'nieuwe' album een soort "greatest hits" album te zijn met opnieuw opgenomen nummers. En - jawel! - één nieuw nummer. Dat dan word aangekondigd alsof het het achtste wereldwonder is. Dat valt me nou vies van jullie tegen. En die nieuwe versie van het nummer dat ik herkende kan ook nog eens niet tippen aan het origineel. Hoewel, als ik eerlijk ben word dat mede ingegeven door het feit dat ik niet wíl dat het daaraan zou kunnen tippen.  Maar goed, dat nummer is dan ook mijn favoriet dus dat ligt dan extra gevoelig. Het staat op het debuutalbum uit 2020. Ik doe 'm er even bij maar mocht je geïnteresseerd zijn in die nieuwe versie, dan moet je die zelf maar even opzoeken. Ik weiger om daar verder nog aandacht aan te besteden.

Little Feat was een geweldige band. "Waiting For Columbus", hun live album uit 1978, is een van mijn favoriete albums, zeker waar het live albums betreft. Dat komt o.a door de medewerking van de blazerssectie van "Tower of Power". Beter dan dit zou het na dit album niet meer worden, o.a door het overlijden van Lowell George in 1979. Maar de band ging door zonder Lowell George. Er zijn nog heel wat albums verschenen, die geen van allen kunnen tippen aan de albums met Lowell George. Maar toch staan er nog wel de nodige goeie nummers op, zoals dit jazzy nummer van "Representing the Mambo" uit 1990.

  Voor velen, zeker van mijn generatie, is "Moontan" hun favoriete Golden Earring album. Voor mij niet. Mijn favoriete Earring album is dit uit 1976 afkomstige album. Na "Moontan" maakte de Earring twee albums met Robert-Jan Stips op toetsen maar toen die vertrok kwam de van "Cuby & the Blizzards" afkomstige Eelco Gelling er als extra gitarist bij. Dat resulteerde in het album "Contraband" en dat is mijn favoriete Earring album, zéker voor wat studio albums betreft want het krijgt stevige concurentie van het live album uit 1977 dat met dezelfde bezetting is opgenomen. Daarna was het wel over want de opvolger "Grab it for a second" kan daar op geen enkele manier aan tippen. De nummers zijn, op enkele uitzonderingen na, een stuk zwakker en het is door een Amerikaanse producer met een hoop gladstrijkerij wat mij betreft nóg verder verpest.  Daarna verliet Eelco Gelling de band en wijzigde de bezetting, op af en toe een extra muzikant v

Het was een artikel in de Volkskrant over, jawel, Willem "Big Mouth" Duyn dat me bij Frankie Miller bracht. Want na z'n periode met "Mouth and McNeal" keerde hij in 1979 kortstondig terug met "Willem", een cover van "Darling", een nummer van ene Oscar Stewart Blandamer dat een jaar eerder op de plaat werd gezet door Frankie Miller. Frankie Miller was een geweldige zanger. Ja, "was", want hij leeft dan nog wel maar na een beroerte heeft hij zich - voor zover ik weet - helemaal teruggetrokken uit de muziekwereld. Maar ik herinner me Frankie Miller vooral van een optreden bij Rockpalast. Dat programma organiseerde naast concerten in hallen en op festivalterreinen (bijv. op de Loreley) ook concerten die live in een studio werden opgenomen. Het publiek zat daarbij keurig in rijtjes op stoelen stil te zijn en keurig te applaudiseren tussen de nummers. Ik herinner me vooral hoe ongemakkelijk Frankie daarop reageerde. Je zag 'm tijdens

Toen Ad van den Berg zijn carrière als muzikant weer nieuw leven wilde inblazen, en daarbij de naam "Vandenberg" wilde gebruiken, spanden twee ex-leden van de band "Vandenberg" een rechtszaak aan om hem ervan te weerhouden die naam te gebruiken. Tja, puur juridisch zullen ze misschien wel een poot(je) hebben gehad om op te staan maar dat is dan wel een héél dun pootje, en dan ook nog eens van hout dat al aan het rotten was. Ik - en velen met mij - vonden het belachelijk en die twee figuren ontzettende losers. En ze verloren die rechtszaak trouwens ook. Maar goed, Ad van den Berg koos ervoor om de verstandigste van allemaal te zijn en een plaat uit te brengen onder de naam "Vandenberg's Moonkings". En wát een openbaring was dat. Vooral bij de zanger (Jan Hoving) dacht ik: "waar heb je die in 's hemelsnaam opgeduikeld".  Wát een strot heeft die kerel! Het eerste album verscheen vandaag 10 jaar geleden en er volgde nog een tweede album en ee

Ik las net een smaaktest (in het Eindhovens Dagblad) van Earl Grey thee uit theezakjes. Nou drink ik liters thee uit zakjes, wat volgens de 'kenners' sowieso al fout is. Maar die laat ik (net als de meesten volgens mij)  dan ook nog eens niet lang genoeg trekken, en dan doe ik er ook nog eens zoetjes en een flinke scheut limoenschap in. Als ik die 'kenners' die de test uitvoerden moet geloven is dat fóuter dan fout.  Och gutteguttegut.... Vroeger ergerde ik me aan dit soort smaaktesten door zogenaamde 'kenners'. Maar tegenwoordig kan ik er alleen maar om lachen. Zo omschreef een van die 'kenners' een bepaald soort thee met "deze smaakt naar shampoo". Nou weet ik niet wat hij/zij met shampoo doet maar toen ík het nog gebruikte smeerde ik het in m'n haar. Ik dronk het nooit. Ach...het is met die smaaktesten door zogenaamde 'kenners' als met recensies door zogenaamde 'muziekkenners'. Die letten op dingen waar het gros van het p

Toen Ian Gillan en Roger Glover de toen zéér succesvolle band Deep Purple verlieten dachten velen dat het gedaan was. Maar daar dachten Ritchie Blackmore, Ian Paice en John Lord héél anders over. Die zochten vervangers en vonden die in de toen nog onbekende zanger David Coverdale en de iets minder onbekende bassist/zanger Glenn Hughes. Met dit gezelschap namen ze "Burn" op. Het klinkt af en toe iets meer bluesy dan op de vorige platen maar ik vind vooral de door David Coverdale en Glenn Hughes afgewisselde zang om te smullen. En ook hier geldt dat "het geheel groter is dan de som der delen". Zo heb ik materiaal van "Burn" (én "Stormbringer") gehoord in uitvoeringen van zowel Coverdale/Whitesnake als Glenn Hughes, en hoe goed het ook klinkt, het míst toch iets. Maar het titelnummer is mijn favoriet en dat is voor een groot gedeelte te danken aan het drumwerk van Ian Paice. Overigens de énige muzikant die vanaf eind jaren '60 tot nu in álle bez

Het kan verkeren. Nadat ik in 1978 middels het album "Hemispheres" had kennis gemaakt met Rush kon ik niet wachten tot er een nieuw album verscheen.  In 1980 kwam "Permanent Waves" uit en een jaar later "Moving Pictures", en beide keren was ik teleurgesteld. Maar het kan verkeren want 43 jaar later zijn beide albums favorieten van mij die ik véél vaker draai dan het epische jaren '70 trio "2112", "A Farewell to Kings"en "Hemipsheres". Ik snap het wel hoor, dat ik 43 jaar geleden toch een beetje afknapte op de kortere nummers en de experimenten met andere muziekstijlen. Maar ik snap 43 jaar later óók wel dat ik daar tegenwoordig anders tegenaan kijk. Zo ben ik tegenwoordig wel een beetje klaar met die lange epische nummers. Niet alleen bij Rush trouwens, maar dat is een ander verhaal.  Daarnaast is Geddy Lee, op een kleine uitzondering na, "normaler" gaan zingen. Alleen op "Freewill" van "Permanent

Dit album is al sinds het in 1976 verscheen een van mijn favoriete albums aller tijden. Maar toch wist ik een paar dingen eromheen niet, tot deze week. Waar ik het gelezen heb weet ik trouwens niet meer maar wat doet het ertoe... Toen Peter Gabriel het toen redelijk succesvolle Genesis verliet zocht de band een vervanger. Er werden diverse audities gedaan. Als er een zanger op auditie kwam dan was het vaak Phil Collins die de kandidaatzangers hielp met het materiaal. Hij zou ook degene zijn die de uitverkoren zanger dan zou helpen om zich het uit te voeren materiaal eigen te maken. Ondertussen gingen de 4 overgebleven leden gewoon door met het componeren van muziek. Tot zover niks nieuws. Maar wat ik niet wist was dat ze "Squonk" alvast hadden opgenomen met het idee de uitverkoren nieuwe zanger het nummer opnieuw te laten inzingen. Maar het resultaat (en Phil's bijdragen tijdens de audities, én zijn vocale bijdragen tot die tijd) beviel dermate goed dat de band ervoor koo

Muzikanten die over oorlog zingen... Het is van alle tijden. Ook in de popmuziek zijn er voorbeelden genoeg, of het nou over de Vietnam oorlog of een van de vele oorlogen daaarna of daarvoor gaat. Dit nummer van Jackson Browne vind ik een van de mooiste. De directe aanleiding voor Jackson Browne om dit lied te schrijven was destijds de bemoeienis van de VS onder leiding van Ronald Reagan in Nicaragua. Maar je kan het breder zien. Het gaat vooral over de figuren die mensen een oorlog insturen maar zelf op de achtergrond blijven.  ("I want to know who the men in the shadows are"). Tja, waar hebben we dat eerder gehoord? En we zullen het vast nog vaker horen. Wat de muziek betreft: Jackson Browne was in de jaren '80 behoorlijk met synthesizers, die toen nog tamelijk nieuw waren, in de weer. Iets waar liefhebbers van "Jackson Browne de singer/songwriter" niet blij mee waren. Maar goed, ook zoiets is van alle tijden. Maar daarnaast gebruikte hij op het gelijknamige a

Je kon de afgelopen dagen geen talkshow aanzetten of het ging uitgebreid over dat rapport van de Comissie van Rijn over grensoverschrijdend gezag bij de NPO. Vast héél belangrijk, maar als die figuren er nou écht eens wat aan gaan doen in plaats van mooie praatjes verkopen en schuldbewust kijken of de zaak baggatelliseren ("een grap moet toch kunnen" hè Jan) aan een talkshowtafel.  En als het dan dáár niet over gaat dan gaat het wel over de formatie. Óók heel belangrijk maar zolang de hoofdrolspelers niet verder (mogen) komen dan "daar kan ik niks over zeggen" is het koffiedik kijken. Ik zou zeggen, maak me maar wakker als je eruit bent. Óf als je constateert dat je er niet uit gáát komen. Maar ik hoop wel dát er iets uitkomt want hoe eerder dat kabinet met Wilders er is hoe eerder we er weer vanaf zijn. Dan zou je denken dat de hoofdrolspelers van de formatie nergens anders tijd voor hebben, maar nee hoor! Want ik zet de TV op OP1 en ja hoor, daar zat Caroline vdP

Voor de Corona crisis deed ik dat heel vaak: een dagje weg met de trein. Dan zocht ik op de spoorkaart van de NS een stad uit waar ik dan, gewapend met m'n NS daluren- en museumjaarkaart, op af ging. Wat ik dan ging bezoeken wist ik dan soms van tevoren wel maar soms ook niet en liet ik het aan het toeval over. Dat kon beide succesvol zijn want bijvoorbeeld naar Zwolle ging ik vooral vanwege de Fundatie maar ik kwam er zo wel achter wat een leuke stad Zwolle is. En in Deventer belande ik in het speelgoedmuseum, maar dat was toeval. Ik wist toen niet eens dat dat museum bestónd. Maar goed, Corona gooide behoorlijk wat roet in het eten. En toen die crisis voorbij was was het OV dermate vaak negatief in het nieuws dat de zin om er weer mee te beginnen maar niet wilde komen. Ik heb vorig jaar zelfs op het punt gestaan om beide kaarten te laten verlopen c.q. op te zeggen maar op het laatste moment heb ik me nog bedacht. En vandaag ben ik er sinds jaren weer mee begonnen. Niet héél ver,