Gerard's Blog

Op de eerste plaats wil ik graag iedereen feliciteren met het honderdjarig bestaan van Fanfare St. Nicasius. Van die 100 jaar ben ik er 25 jaar lid geweest, van 1969 tot 1994. Voor degenen die zich afvragen "who the fuck is Gerard Berkers?" Als die achternaam je bekend in de oren klinkt: inderdaad: zoon, broer of zwager van.... Mijn vroegste herinnering dateert van voor ik lid was want dat is van toen ik een jaar of 2 of 3 was. Ik mocht toen met ons moeder mee naar een concert van de Fanfare. Toen we door de zaal naar buiten liepen kwamen we langs een tafel waar Sjef Verbeek zat met z'n grote trom naast 'm op de grond. En die vond het wel een goed idee om dat kleine manneke met die grote knuppel tegen die héle grote trom te laten slaan. Nou, dat kleine manneke vond dat ook een héél goed idee al kon hij die knuppel zelfs met twee handen nauwelijks tillen. Nog een volgende herinnering van voor ik zelf bij de Fanfare was, dateert van 1964 tijdens de Brabantse Dag. Het th

Vandaag 26 jaar geleden verongelukte de als "Cozy Powell" bekend geworden drummer Colin Flooks. Ik, en vele van de andere rockliefhebbers van mijn generatie, kennen hem vooral van hardrock bands als Rainbow, MSG, Black Sabbath en Whitesnake. Maar hij had heel wat meer in z'n mars. Zo was hij aan het begin van z'n carrière een tijd drummer in de Jeff Beck Group en hij was ook niet vies van een stevig potje jazzrock. Zoals vele van z'n latere bandmaten zoals Neil Murray en Don Airey trouwens. Daarnaast maakte hij ook nog een tijd deel uit van de Brian May band en deed hij veel sessiewerk. Hij schijnt naast een goeie muzikant ook een prettig persoon geweest te zijn om mee te werken. Dat heeft ertoe geleid dat z'n boekje met "muzikanten die ik kan bellen" nogal uitgebreid was. Kijk maar eens naar de lijst met namen die allemaal mee werkten aan z'n solo album "The Drums Are Back" uit 1992. Op dit nummer wordt bijvoorbeeld meegespeeld door B

  Er is dus een tijd geweest dat ik niet van het bestaan van een band met de naam AC/DC afwist. Zelfs dat AC-DC staat voor wisselstroom-gelijkstroom (of andersom, weet ik veel)  wist ik toen nog niet. Ik kende alleen het nummer AC-DC van het album "Sweet Fanny Adams". Dat album en opvolger "Desolation Boulevard" uit hetzelfde jaar waren wel een openbaring want in vergelijking met de "kauwgumballenpop" waarmee The Sweet daarvoor de hitparades teisterde was dit wel héél andere koek.  Overigens heb ik dit nummer en het van hetzelfde album afkomstige "Peppermint Twist" nog staan spelen. Én...jawel!...zingen: "papa tjoewa papapapa tjoewa", was mijn tekst.

Een paar dagen geleden heb ik het over "Moonmadness" , het vierde album van Camel, gehad. Ik leerde die plaat ergens tweede helft jaren '70 samen met de eerste 3 Camel albums kennen. "Moonmadness" en "The Snowgoose" vond ik prachtig maar de eerste twee, "Camel" uit 1973 en "Mirage" uit 1974 vond ik een stuk minder. Sterker nog, ik vond er héél weinig aan, voora het debuutalbum kon me destijds niet boeien. Met dat tweede album is het, op een paar nummers na, nooit echt goed gekomen. Maar met dat debuutalbum daarentegen wel. Vooral het eerste nummer "Never Let Go". Het intro van dat nummer vind ik één van de mooiste intro's ooit. Dat heldere themaatje op akoestische gitaar, met een paar goed geplaatste noten op de bas, en daar dan die zachte mellotronklanken onder. Prachtig!