Gerard's Blog

Voor elke stemming is er muziek. Zo is er ook troostrijke muziek. Zo zou ik het Camel album "Moonmadness" uit 1976 zeer troostrijk willen noemen. Die muziek troost mij altijd, zélfs als ik niet getroost hóef te worden. Vaag hè! Camel was in de hoogtijdagen van de progressieve rock, ruwweg de jaren '70, een van de subtoppers, net onder de top van dat soort bands uit die tijd zoals Yes, Genesis, ELP, King Crimson en Pink Floyd, al zullen sommigen dat "topper" en "subtopper" liever omdraaien. Maar goed, dat hou je toch. "Moonmadness"is mijn favoriete Camel album. Camel was toen nog een echte band, gedragen door Andy Latimer én Peter Bardens. Later werd het toch meer het vehikel van Andy Latimer met regelmatig wisselende muzikanten. Wél altijd herkenbaar en van hoog niveau, maar toch. En op die manier heeft hij het nog heel lang volgehouden tot nog niet eens zo heel lang geleden toen hij optredens zittend op het podium af moest werken. Wat hij da

Bij deze plaat kwam ik in December 1997 eigenlijk vrij toevallig uit... We waren toen in Londen voor twee concerten van Status Quo. Henriëtte was toen lid van de Status Quo fanclub en die organiseerden elk jaar een busreis vanuit Nederland naar Londen voor de destijds traditionele twee concerten van die band in December  in de Wembly Arena (naast het stadion is dat). Die bussen (meestal waren dat er 3) vertrokken in Utrecht en gingen dan via Hoek van Holland met de boot naar Engeland en van daaruit naar Londen. En als de bus in Utrecht vertrok verschenen na een paar minuten al de blikken bier en dat ging de hele reis door. En dat vond Gerard destijds hélemaal niet erg.  Heel die dagen stonden in het teken van die twee concerten en de rest van de tijd waren we vooral bezig met door Londen slenteren, platenzaken bezoeken en - jawel! - bier drinken in een pub. Op de concertavonden werd voor Status Quo begon ook stevig ingenomen in de foyer, meestal ook tijdens het voorprogramma. Tja, daar

Vorige week was dit album aanleiding om albums van deze band te vergelijken met de soloalbums van Bruce Soord. De conclusie was toen dat ik de laatste paar albums van The Pineapple Thief steeds meer op elkaar vond lijken en dat mijn voorkeur naar de solo albums van Bruce Soord uit ging. Die conclusie bleek een momentopname te zijn want hoe vaker ik nummers van "It leads to this" voorbij hoor komen hoe mooier ik ze begin te vinden. Vooral het gitaarwerk vind ik érg sfeervol. Luister maar eens naar " To Forget ". Bruce weet daarop met een paar goed geplaatste (én goed opgenomen) noten  héél veel sfeer te creëren. Ik vind het smullen! Laten we het er maar op houden dat ik geen voorkeur hóef te hebben en dat ik het allebei prachtig vind en dat ik soms zin heb in z'n soloplaten en soms in platen van The Pineapple Thief. 

Ik zat net de aflevering over koning Willem III, bijgenaamd "Koning Gorilla", van de serie "het verhaal van Nederland - Oranje Nassau" te kijken en moest denken aan het nummer "Wot Gorilla" van het Genesis album "Wind and Wuthering" uit 1977. Dat nummer ging vast niet over "Koning Gorilla" maar ik vroeg me toch af waar die titel vandaan kwam. Een verklaring daarvan luidt als volgt: Ten tijde van dit album was Chester Thompson de tourdrummer van Genesis. Hij kwam uit de band van Frank Zappa. En Frank Zappa/The Mothers of Invention hadden een nummer getiteld "Florentine Pogen" en in dat nummer zit het tekstfragment "Chester's go-rilla, She go quack". Of het ook klopt weet ik niet maar wat kan mij het schelen! Ik vind het een leuk verhaal én ik had een reden om dit nummer er weer eens bij te pakken. Alsof ik daar een reden voor nodig heb.... Enneh...als je nou denkt: "Wat weet Gerard toch veel!" Ik heb dit

Een van mijn favoriete nummers op het live album van Whitesnake uit 1980 is " Aint no love in the heart of the city ". Maar ik weet pas sinds 2021 toen het op het blues album "Heavy Load Blues" van Gov't Mule stond dat het een cover is.  Het is al uit 1974 en werd toen door ene Bobby "Blue" Bland voor het eerst op de plaat gezet. De lijst met andere versies is héél lang, onder andere op een live album van Herman Brood uit 1985. Maar omdat ik het eerder deze week al over Warren Haynes had werd ik toen de versie van Gov't Mule net voorbij kwam extra getriggerd. Prachtige versie. Dat hele album is trouwens de moeite waard. Het geeft je wat de titel belooft met af en toe een rustpunt, zoals dit nummer.

De laatste jaren wisselt Bruce Soord nieuwe albums van The Pineapple Thief steeds af met solo albums. Allemaal prachtige platen maar tot nu toe waren die platen van TPT mijn favorieten. "Tot nu toe?" Ja, tot nu toe. Want hóe goed ik Gavin Harrison ook als drummer vind en hóe goed ik hem er ook bij vind passen, sindsdien lijken de TPT platen steeds meer op elkaar. Ook het onlangs verschenen TPT album is in mijn oren een herhalingsoefening van de voorgaande. Niet dat de solo platen van Bruce nou zulke toonbeelden van vernieuwing zijn, dat hoeft van mij ook niet, maar op een gegeven moment heb ik zoiets van "nou weet ik het wel". En bij TPT is dat moment voor mij aangebroken en voor Bruce z'n solo platen nog niet, en ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren. Ik vind vooral de combinatie van meer ingetogen nummers met wat modernere accenten onweerstaanbaar. Bijvoorbeeld zoals op mijn favoriet nummer " Nestle In ". Bruce z'n laatste solo album is al bijna

Gisteren ging het op Facebook over een bepaald soort gitaren en het verschil daartussen en over mooie exemplaren en hun bespelers. Voor de "kenners": het betrof de Gibson ES330 en ES335. De mooiste vind ik de rode van Warren Haynes waarmee hij op de hoes van z'n album "Man in Motion" staat afgebeeld. Hij noemt het zelf z'n "big red". Warren Haynes, wie is dat? Hij vormde met Derek Trucks de gitaartandem van de laatste bezetting van "The Allman Brothers Band" en richtte daarnaast de bluesrockband "Gov't Mule" op. Maar hij maakt ook solo platen waarop hij diverse grenzen van de bluesrock verkent. Zo is het eerder genoemde album gevuld met een mix van bluesrock en soul, door hemzelf "Southern Soul" genoemd. Ik vind het een prachtplaat. En dus met een een prachtige gitaar op de hoes. Inmiddels weet ik wat het verschil tussen de ES330 en ES335 is en dat dit een ES335 is. Niet dat ik wat aan die kennis heb maar het brach