Gerard's Blog

Begin jaren '80 waren de toen opkomende bands U2 en Simple Minds ongeveer even groot. U2 werd later héél groot en The Simple Minds...eh...niet. Ik vond destijds The Simple Minds al een betere band met hun naar symfonische rock neigende New Wave geluid maar dat is volgens mij ook een van de redenen dat The Simple Minds het destijds niet verder hebben geschopt want in die door Punk, New Wave en Metal gedomineerde tijd was "symfonische rock" zo ongeveer een scheldwoord. Daar dacht ik toen al héél anders over maar dat doet niet terzake. Feit is dat ik beide bands jaren niet meer gevolgd heb. U2 niet omdat ik een ontzettende schijthekel aan dat clubje begon te krijgen en The Simple Minds niet omdat ze voor mij naar de achtergrond verdwenen. Waarom ik een paar maanden geleden ineens behoefte kreeg om te kijken of The Simple Minds nog actief waren weet ik niet maar het was zo en dat trof want ze hadden net een nieuw album uit. Wat ik ervan op internet kon vinden sprak me heel er

Ook een band die al heel wat jaren meedraait. Niet zo lang als Metallica, het debuutalbum van Metal Church stamt namelijk uit 1984. Ik heb Metal Church destijds grotendeels gemist. Waarom weet ik niet maar dat ik zo ongeveer midden jaren '80 mijn interesse voor Metal tijdelijk kwijt ben geraakt heeft daar zeker mee te maken.  Het is nog geen 10 jaar geleden dat ik die eerste drie albums van Metal Church alsnog ben gaan luisteren. Waarom toen juist wel weet ik ook niet maar ik neem aan dat een reünie van het Astense Hardrock café "D'n Aanloop" er mee te maken heeft gehad. In ieder geval vind ik die drie platen geweldig. Maar wat ze daarna allemaal uitgespookt hebben weet ik niet. Tegen dit nieuwe album liep ik eerder dit jaar toevallig aan. Maar wat een geweldig album is het!

  Ik ben dan wel niet meer zo fanatiek muziek aan het ontdekken maar als ik lees dat er weer zo'n oude held van dik 40 jaar geleden een nieuw album uitbrengt check ik het wel even. Meestal uit nieuwsgierigheid want heel veel verwacht ik er nooit van. Maar soms valt het mee. In het geval van Metallica viel het heel erg mee. Sterker nog, ik vind "72 Seasons" een van hun sterkste albums ooit. Niet zo goed als "Master of Puppets" maar de concurrentie met 'The Black Album' kan het moeiteloos aan, en  wint het misschien wel

  Ik wens iedereen een fijne en veilige jaarwisseling. Hopelijk gezelliger dan Mr. Bean (en Rupert en Hubert)

Jaarlijstjes maak ik al een paar jaar niet meer. En tóen ik ze nog maakte stonden daar platen op uit álle jaren. En om de zogenaamde "Eindejaarsbonus" (een plaat die aan het einde van het jaar uitkomt is in December nog steeds 'nieuw', terwijl van een plaat die aan het begin van het jaar verschenen is in December het nieuwe wel af is) te voorkomen kwam mijn lijstje dan eind November al en zette ik vanaf December alweer platen op het lijstje voor het komende jaar. Maar ik hield mezelf daarmee voor de gek want je kan de periode wel verleggen maar er is altijd een begin en een eind. Ik was er op een gegeven moment wel klaar mee om daar steeds over na te denken.  En daar komt nog bij dat de omstandigheden waaronder je een plaat leert kennen ook meespelen. Bijvoorbeeld, in Juni 2013 leerde ik het album "Finding My Way" van Enorm kennen. Een heel mooi album maar het hangt héél erg samen met alles wat er daarna met mij gebeurde, en dat zal ook wel zo blijven. Dus d

Vandaag 7 jaar geleden overleed Rick Parfitt, ex Status Quo gitarist en zanger. Op het moment van overlijden was hij ver gevorderd met een solo album.  Een hele tijd na zijn overlijden besloten een aantal vrienden/collega muzikanten het album af te maken en postuum uit te laten brengen. Een van die vrienden is Brian May, gitarist van Queen. Zijn uit duizenden herkenbare gitaarspel is te horen op dit nummer, dat ook nog eens mijn favoriete nummer van het album is. En het album? Er staan wel nummers op die op een Quo album niet zouden hebben misstaan maar verder is het vooral een verzameling nummers die Rick van een heel andere kant laten horen. Maar het album bevalt mij stukken beter dan álles wat Quo ná de jaren '70 heeft uitgebracht.  

December is bij uitstek een maand waarin terug wordt gekeken. Ook door mij. Maar deze December kijk ik niet alleen terug op het bijna afgelopen jaar maar op de afgelopen 10 jaar want zolang is het dit jaar geleden dat ik getroffen werd door een hersenbloeding en álles anders werd. In het begin dacht ik dat dit het einde was. Toen ik daarna door kreeg dat ik het wel zou overleven dacht ik dat het in ieder geval een einde aan een "leuk" leven zou zijn. Maar dat bleek niet zo te zijn. Daar heb ik wel jaren voor nodig gehad om daar achter te komen. Ik ga dat proces niet weer beschrijven. Op de eerste plaats heb ik het daar al vaak genoeg over gehad en op de tweede plaats is dat proces nog in volle gang. Maar ergens rond December 2013 was er een omslagpunt. Dat omslagpunt werd geïllustreerd door het feit dat mijn toenmalige begeleider bij Huize Padua mij "goed genoeg" vond om de feestdagen thuis door te brengen. Ik geef je op een briefje dat ik daar een maand eerder écht

  Als je vraagt wat het beste album van The Beach Boys is zullen velen "Pet Sounds" uit 1966 noemen. En terecht, het is een prachtig album. Én invloedrijk, zo is het één van de belangrijkste inspiratiebronnen voor The Beatles voor dat album dat die in 1967 uitbrachten...eh...hoe heet dat ook alweer? 😕😉 Maar het zou zomaar kunnen zijn dat het beste album van The Beach Boys "Smile" had geheten áls het er gekomen was. Maar het is er nooit gekomen. Na het verschijnen van Pet Sounds gingen de Beach Boys zonder Brain Wilson op toernee. Toen de overige Beach Boys over de wereld aan het toeren waren werkte Brian Wilson, samen met songwriter Van Dyke Parks en een aantal sessiemuzikanten, aan een opvolger voor "Pet Sounds". Dat had "Smile" moeten worden maar dat album kwam er niet, o.a. door interne meningsverschillen, o.a. over de teksten van Van Dyke Parks. Nummers van die sessies verschenen later nog wel op andere albums. Bijvoorbeeld het nummer "

  De muziek van "New Model Army" bestaat al heel lang. Sinds 1980 om precies te zijn. Maar ik ben er heel lang met een grote boog omheen gelopen, omdat ik dacht dat het depressieve New Wave was. Waarschijnlijk was ik in de war met een andere band want toen ik enige jaren geleden bij muziek van ze uitkwam bleek het te gaan om melodieuze, met folk doordrenkte muziek. Vaak met een melancholieke ondertoon. En ik bleek het prachtig te vinden. Hoe fout kun je zitten! Een van de mooiste nummers vind ik dit "Green and Grey". Ik weet niet zeker waar het over gaat maar ik vermoed dat het een terugblik aan vervlogen tijden is. Een heerlijk melancholiek nummer in ieder geval.

Wat doe je als je beide ouders verliest in een verkeersongeluk? Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben. Jonas Reingold (o.a. Flower Kings en Karmakanic) schreef er Eternally, Part 1 en - Part 2 over. Dit is Part 2. Ik vind het prachtig. Hij laat z'n bas huilen. Een heel mooi eerbetoon aan z'n ouders

    Herb Alpert had in de jaren '60 een aantal bescheiden hits, o.a. met z'n Tijuana Brass. Deze werden ook in de jaren '70 nog regelmatig gedraaid. Ik vond dat heel lekkere muziek. Dat vind ik trouwens nog steeds. Toen ik in de jaren '70 een stereo installatie gekocht had kwam er ook een dubbele verzamel LP van Herb Alpert and the Tiujana Brass. Niet alleen vond ik het heel leuke muziek, het was voor mij ook ideale muziek om te oefenen in "op het gehoor uit het hoofd meespelen", want omdat de trompet hier het hoofdinstrument was stonden die nummers in een stemming die het voor blaasinstrumenten makkelijker maakt om mee te spelen. De meeste blaasinstrumenten staan in Bes of Es en dan is het soms ingewikkeld om nummers mee te spelen die gebaseerd zijn op piano of gitaar. Bovendien speelde hij op die nummers niet zo héél hoog.  Maar goed, ik was altijd vrij goed in "uit het hoofd op het gehoor spelen". Dat is niet uit de lucht komen vallen. Ik heb het