Gerard's Blog

Een hele tijd geleden had ik het over rockgitaristen die óók overtuigen op klassieke gitaar. In dat lijstje hoort wat mij betreft ook Steve Morse thuis. Sowieso een heel veelzijdige muzikant, getuige de lange en diverse lijst met bands en projecten waarvan hij deel uitmaakte. Ik ga die hier allemaal niet noemen want degenen die Steve Morse niet kennen zal het geen hol interesseren en degenen die hem wel kennen weten dat tóch al lang. Trouwens, ik schreef "waarvan hij deel uitmaak TE " want hij is (tijdelijk?) gestopt om voor z'n zieke vrouw te zorgen.  Dit nummer komt van zijn solo album uit 1989. Rond die tijd kwamen er heel veel solo albums van gitaristen uit en ik luisterde er naar vele. Maar deze van Steve Morse is een van de weinige die ik nog regelmatig draai.

Southern Rock heb je in veel verschillende varianten. O.a. de tegen hardrock aanleunende variant. De bekendste voorbeelden daarvan zijn volgens mij Blackfoot en Molly Hatchet. Die laatste band leerde ik eind jaren '70 - zoals zoveel andere bands - kennen doordat ik ze tegen kwam op een verzamel album. Daar stond dit nummer van hun debuutalbum uit 1978 op. Het beviel me meteen. Waarom zou ik toen niet onder woorden hebben kunnen brengen. Nu wel: het is die combinatie van dat heldere meerlagige gitaarwerk met die prominente staccato plectrumbas (dat soort woorden kreeg ik in 1978 écht mijn strot nog niet uit). Pas veel later kwam ik erachter waar de naam "Molly Hatchet" vandaan gekomen is. Dat schijnt een prostituee geweest te zijn die de gezellige gewoonte had om haar klanten niet alleen hun geld afhandig te maken maar ook hun hoofd. Deze gezellige dame was dus een soort menselijke (nou ja, "menselijke"?) tegenhanger van de spinnensoort "de Zwarte Weduwe&quo

Frankie Miller (Glasgow, 2 november 1949) kende zijn hoogtijdagen vooral in de jaren '70, al moet je dat "hoogtijdagen" met een korreltje zout nemen want heel erg populair is hij nooit geworden. Bovendien ging hij zich op een gegeven moment toeleggen op het schrijven van muziek voor anderen. Daarnaast werd hij in 1994 getroffen door een hersenbloeding. Hij is wel gerevalideerd maar kan niet meer zingen. Dus moeten we het vooral doen met z'n nummers uit de jaren '70 en een enkel nummer van daarna. Maar goed, ik hou wel van zijn Schotse soulvariant. Ik heb een paar favoriete nummers. "Be good to yourself" uit 1977 is er eentje en dit nummer van een paar jaar eerder is er ook eentje. Dat nummer vind ik vooral zo geweldig door het slepende ritme. En ja, die stem uiteraard. Trouwens, kennen jullie het nummer "Willem" van Willem "Big Mouth" Duyn? Dat is een cover van het Frankie Miller nummer "Darling". Geen idee wat je met die in

Als het gaat over de oorsprong van Hardrock en Heavy Metal worden vaak de namen van Black Sabbath en Deep Purple genoemd. Volkomen terecht hoor, maar ze waren zéker niet de enigen. Ze zijn wel twee van de weinigen uit die tijd die nog steeds alom bekend zijn. Een band die destijds vrij bekend was, was "Mountain". Zo stond deze band in 1969 op Woodstock. Hun bekendste (of misschien moet ik zeggen "minst onbekende") nummer is "Missisippi Queen", uit 1970. Hetzelfde jaar als waarin albums als "Deep Purple in Rock" en "Black Sabbath" van Black Sabbath uitkwamen. Twee regelrechte klassiekers. Even ter vergelijking: ik vind dit nummer van Mountain meer hardrock dan het gros van de nummers op "Deep Purple in Rock". Maar die plaat van Deep Purple is wél blijven hangen, maar dat lag volgens mij vooral aan het succes van de single "Child in Time".  Tja, de vergelijking met het eerste album van Black Sabbath hoeven we helemaal

Dat ik Jeff Beck een fantastische gitarist vind en dat ik zijn trio aan instrumentale Jazzrock platen uit de jaren '70/'80 ("Blow by Blow" uit 1975, "Wired" uit 1976 en "There and Back" uit 1980) een hoogtepunt in zijn muziek vind is geen geheim. Maar nu post ik een nummer van dat tweede album, niet vanwege Jeff Beck maar vanwege de begeleiding door o.a. drummer Narada Michael Walden en bassist Wilbur Bascomb (goeie naam voor een bassisst trouwens want hoe noemt men ook alweer zo'n draagbare basversterker mét speker ineen?  Juist, een "Basscombo"). Die begeleiding is eigenlijk heel minimaal en vrij simpel. Wat de bassist hierop speelt zou ik qua noten met wat inspanning ook wel kunnen leren in niet al te lange tijd. Maar die simpele partij samen met de drums swingt de pan uit. Dan heb je het punt bereikt waarop noten muziek worden, en dát voor elkaar krijgen kunnen alleen Muzikanten met een hoofdletter "M".

De "Century serie"van Ken Follet bestaat uit 3 delen die achtereenvolgens spelen ten tijde van de Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog en Koude Oorlog en zo het grootste gedeelte van de 20 eeuw beslaan. Het idee voor dit boek ontstond al tijdens de research voor het eerste deel want die Eerste wereldoorlog onstond door een aantal elkaar opvolgende gebeurtenissen en was, volgens de woorden van Ken Follet, een oorlog die eigenlijk niémand wenste. Hij vroeg zich af of zoiets weer zou kunnen gebeuren. En dit boek is daarvan het resultaat. Het is eigenlijk een soort vervolg op die "Century serie" maar dan niet beschrijvend hoe het gegaan is maar hoe het zou kúnnen gaan. Hij hoeft zich hier dus niet aan historische figuren te houden maar het is niet moeilijk om bestaande figuren uit de huidige tijd te herkennen in bepaalde personages in het boek. Allerelei hedendaagse thema's komen aan bod: migratie vanuit Afrika naar Europa en daaruit voortvloeiende mensenhandel,