Gerard's Blog

Vandaag 26 jaar geleden verongelukte de als "Cozy Powell" bekend geworden drummer Colin Flooks. Ik, en vele van de andere rockliefhebbers van mijn generatie, kennen hem vooral van hardrock bands als Rainbow, MSG, Black Sabbath en Whitesnake. Maar hij had heel wat meer in z'n mars. Zo was hij aan het begin van z'n carrière een tijd drummer in de Jeff Beck Group en hij was ook niet vies van een stevig potje jazzrock. Zoals vele van z'n latere bandmaten zoals Neil Murray en Don Airey trouwens. Daarnaast maakte hij ook nog een tijd deel uit van de Brian May band en deed hij veel sessiewerk. Hij schijnt naast een goeie muzikant ook een prettig persoon geweest te zijn om mee te werken. Dat heeft ertoe geleid dat z'n boekje met "muzikanten die ik kan bellen" nogal uitgebreid was. Kijk maar eens naar de lijst met namen die allemaal mee werkten aan z'n solo album "The Drums Are Back" uit 1992. Op dit nummer wordt bijvoorbeeld meegespeeld door B

  Er is dus een tijd geweest dat ik niet van het bestaan van een band met de naam AC/DC afwist. Zelfs dat AC-DC staat voor wisselstroom-gelijkstroom (of andersom, weet ik veel)  wist ik toen nog niet. Ik kende alleen het nummer AC-DC van het album "Sweet Fanny Adams". Dat album en opvolger "Desolation Boulevard" uit hetzelfde jaar waren wel een openbaring want in vergelijking met de "kauwgumballenpop" waarmee The Sweet daarvoor de hitparades teisterde was dit wel héél andere koek.  Overigens heb ik dit nummer en het van hetzelfde album afkomstige "Peppermint Twist" nog staan spelen. Én...jawel!...zingen: "papa tjoewa papapapa tjoewa", was mijn tekst.

Een paar dagen geleden heb ik het over "Moonmadness" , het vierde album van Camel, gehad. Ik leerde die plaat ergens tweede helft jaren '70 samen met de eerste 3 Camel albums kennen. "Moonmadness" en "The Snowgoose" vond ik prachtig maar de eerste twee, "Camel" uit 1973 en "Mirage" uit 1974 vond ik een stuk minder. Sterker nog, ik vond er héél weinig aan, voora het debuutalbum kon me destijds niet boeien. Met dat tweede album is het, op een paar nummers na, nooit echt goed gekomen. Maar met dat debuutalbum daarentegen wel. Vooral het eerste nummer "Never Let Go". Het intro van dat nummer vind ik één van de mooiste intro's ooit. Dat heldere themaatje op akoestische gitaar, met een paar goed geplaatste noten op de bas, en daar dan die zachte mellotronklanken onder. Prachtig!

Voor elke stemming is er muziek. Zo is er ook troostrijke muziek. Zo zou ik het Camel album "Moonmadness" uit 1976 zeer troostrijk willen noemen. Die muziek troost mij altijd, zélfs als ik niet getroost hóef te worden. Vaag hè! Camel was in de hoogtijdagen van de progressieve rock, ruwweg de jaren '70, een van de subtoppers, net onder de top van dat soort bands uit die tijd zoals Yes, Genesis, ELP, King Crimson en Pink Floyd, al zullen sommigen dat "topper" en "subtopper" liever omdraaien. Maar goed, dat hou je toch. "Moonmadness"is mijn favoriete Camel album. Camel was toen nog een echte band, gedragen door Andy Latimer én Peter Bardens. Later werd het toch meer het vehikel van Andy Latimer met regelmatig wisselende muzikanten. Wél altijd herkenbaar en van hoog niveau, maar toch. En op die manier heeft hij het nog heel lang volgehouden tot nog niet eens zo heel lang geleden toen hij optredens zittend op het podium af moest werken. Wat hij da

Bij deze plaat kwam ik in December 1997 eigenlijk vrij toevallig uit... We waren toen in Londen voor twee concerten van Status Quo. Henriëtte was toen lid van de Status Quo fanclub en die organiseerden elk jaar een busreis vanuit Nederland naar Londen voor de destijds traditionele twee concerten van die band in December  in de Wembly Arena (naast het stadion is dat). Die bussen (meestal waren dat er 3) vertrokken in Utrecht en gingen dan via Hoek van Holland met de boot naar Engeland en van daaruit naar Londen. En als de bus in Utrecht vertrok verschenen na een paar minuten al de blikken bier en dat ging de hele reis door. En dat vond Gerard destijds hélemaal niet erg.  Heel die dagen stonden in het teken van die twee concerten en de rest van de tijd waren we vooral bezig met door Londen slenteren, platenzaken bezoeken en - jawel! - bier drinken in een pub. Op de concertavonden werd voor Status Quo begon ook stevig ingenomen in de foyer, meestal ook tijdens het voorprogramma. Tja, daar

Vorige week was dit album aanleiding om albums van deze band te vergelijken met de soloalbums van Bruce Soord. De conclusie was toen dat ik de laatste paar albums van The Pineapple Thief steeds meer op elkaar vond lijken en dat mijn voorkeur naar de solo albums van Bruce Soord uit ging. Die conclusie bleek een momentopname te zijn want hoe vaker ik nummers van "It leads to this" voorbij hoor komen hoe mooier ik ze begin te vinden. Vooral het gitaarwerk vind ik érg sfeervol. Luister maar eens naar " To Forget ". Bruce weet daarop met een paar goed geplaatste (én goed opgenomen) noten  héél veel sfeer te creëren. Ik vind het smullen! Laten we het er maar op houden dat ik geen voorkeur hóef te hebben en dat ik het allebei prachtig vind en dat ik soms zin heb in z'n soloplaten en soms in platen van The Pineapple Thief.