Het verhaal van deze foto van 9 jaar (en één dag) geleden.
Ik heb dit al tig keer verteld en misschien denk je nu: "daar heb je hém weer!" In dat geval kun je nu stoppen met lezen want hier komt het nog een keer.
Destijds was ik er nog van overtuigd dat ik ooit als bassist van Bon Scotch zou kunnen terugkeren en ik had met Mari min of meer afgesproken dat dit besloten optreden een prima gelegenheid was om daarmee te beginnen. Eigenlijk had ik na twee reünie optredentjes met Back Out in Mei en September eerder dat jaar al voor mezelf de conclusie getrokken dat het eigenlijk geen haalbare kaart was maar ik sprak met de band én met Mark af dat ik tijdens dit optreden een paar nummers als gast mee zou spelen, en wel de nummers die ik het makkelijkst zou kunnen spelen.
Dus daar stond ik. En inééns daalde het besef in dat dit hoogst waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat ik, na dik 40 jaar in bandjes te hebben gespeeld, als bassist op een podium zou staan. Dát was moeilijk, niet zozeer die nummers. Ik had ze geoefend en ik kón het, en bovendien wist ik ook dat niémand raar op zou kijken als ik fouten zou maken (die ik trouwens volgens mij niet gemaakt heb). Maar die laatste keer van het podiium afstappen, dát was moeilijk. Ook fysiek trouwens want ik donderde er bijna vanaf maar gelukkig stonden daar Audrey en Jeroen, die me op konden vangen. En niet alleen fysiek trouwens want ik had het even héél moeilijk. Maar het was een onvergetelijk moment, ik ben blij dat dit mij gegund is. Voorbeelden van dat dit niet vanzelfsprekend is zijn er zat. Daarom is deze foto mij ook zo dierbaar. En als je denkt: "wat lijkt jouw profielfoto daarop!" dan klopt dat want die heb ik uit deze foto gehaald.
En er is nóg een reden waarom deze foto mij dierbaar is want hij is gemaakt door John Cleutjens, destijds vaste fotograaf (met een heel herkenbare stijl) bij café 't Spektakel, die ons enkele jaren geleden ontvallen is.

Reacties
Een reactie posten