Gerard's Blog

Momenteel wordt het pand waar voorheen de HEMA in Asten gevestigd was gesloopt. Afgelopen week toen ik er voorbij kwam zag ik waar die winkel was alleen maar puin. Maar de roltrappen stonden er nog (die zijn inmiddels trouwens ook weg). Dat vond ik een behoorlijk onwerkelijke aanblik, die roltrappen, fier overeind tussen al dat puin. Bovendien maakte het wat bij mij los want die roltrappen hebben een niet onbelangrijke rol gespeeld bij mijn revalidatie. Hoe zit dat? Één van de onderdelen van die revalidatie was het weer leren lopen. En dáár weer een onderdeel van was het trap lopen.  Afijn, dat had ik op een gegeven moment onder de knie al was (en is) het naar beneden lopen op een trap best een opgave. Een stuk moeilijker dan naar boven in ieder geval. Maar goed, voetje voor voetje en langzaam op mijn eigen tempo en goed vast houdend is het goed te doen. Alleen, een roltrap heeft z'n eigen tempo. Als je er eenmaal op staat is het heel goed te doen maar het op die trap stappen, voor...

Ergens begin jaren '80 gaf Frank, een van onze stapmaten, aan dat hij al z'n hardrock LP's van de hand ging doen. En hij kende mij als liefhebber. Zo hebben wij wel eens, samen met ene Seppo, een hardrock avond verzorgd in een jeugdhonk in Heeze. Of ik interesse had. Dat had ik dus kwam hij met z'n hardrock platen bij Henriëtte thuis aan en ging ik naar huis met 3 LP's die ik al wel kende maar alleen op cassette had. Twee van Anvil en "Spellbound" van de "Tygers of Pan Tang" waar ook deze prachtige ballad op staat. Ik draaide dat nummer al vaak toen ik het alleen nog op cassette had en vanaf nu dus helemaal. Het was toen, en is nog steeds, één van mijn favoriete rockballads. Dat ligt o.a. aan de combinatie van dat getokkelde gitaarwerk met die toetsenbegeleiding én aan die zang. Niet dat ik die zanger nou zo geweldig vind maar hij heeft iets wat veel andere rockzangers missen. Je zou misschien zeggen dat het de emotie is maar dat denk ik niet wan...

Ik heb John Hiatt twee keer live zien optreden. De eerste keer was ergens eind jaren '80 toen ik me door m'n broer heb mee laten lokken naar een concert in Venlo. Ik kende 'm toen eigenlijk alleen van z'n album "Bring the Family" uit 1987 dat hij opnam met o.a. Ry Cooder en ik was dan ook teleurgesteld dat die er helemaal bij was. Maar die teleurstelling duurde nog geen half nummer want hij had een band "The Goners" bij met een (slide) gitarist die "Sonny Landreth" bleek te heten. Wat een fenomeen vond ik dat zeg! Dit is een opname van het van "Bring the Family" afkomstige "Tennesee Plates" door die "John Hiatt & The Goners" De tweede keer was ergens in de jaren '90, ten tijde van z'n album "Perfectly Good Guitar" (1993) of vlak daarna, toen we met onze vriendengroep uit Asten een concert van John Hiatt in het Muziekcentrum in Eindhoven bezochten. Er zit maar een jaar of 5 à 6 tussen beid...

Net had ik " Aim High, Shoot Low " van Yes opstaan en behalve dat ik het een prachtig nummer vind deed het me op dat moment ook denken aan de revalidatie na mijn hersenbloeding. Want ik mikte ook hoog. Al besefte ik daarna pas dat het nummer qua mikken en schieten net andersom is, maar goed, who cares! Ik moest in ieder geval aan de tijd van revalideren denken. Toen de eerste weken c.q. maanden na die hersenbloeding achter de rug waren en "het stof in mijn hoofd neer begon te dalen" was ik er nog min of meer van overtuigd dat ik helemaal terug zou komen. Dus ook dat ik weer "gewoon" bassist van Bon Scotch zou worden, zou gaan werken en er weer opuit zou gaan trekken. Dat is niet helemaal gelukt. Maar... Ik ben toch ver gekomen en ik denk dat als ik niet zo hoog gemikt had, dat ik dan zover niet gekomen zou zijn. Er is juist heel veel wél gelukt. Ik ben sowieso anders aan gaan kijken tegen wel/niet lukken en falen. Volgens mij heb je pas gefaald als je het ...