Tygers of Pan Tang - Mirrors (1981)

Ergens begin jaren '80 gaf Frank, een van onze stapmaten, aan dat hij al z'n hardrock LP's van de hand ging doen. En hij kende mij als liefhebber. Zo hebben wij wel eens, samen met ene Seppo, een hardrock avond verzorgd in een jeugdhonk in Heeze.

Of ik interesse had.

Dat had ik dus kwam hij met z'n hardrock platen bij Henriëtte thuis aan en ging ik naar huis met 3 LP's die ik al wel kende maar alleen op cassette had. Twee van Anvil en "Spellbound" van de "Tygers of Pan Tang" waar ook deze prachtige ballad op staat. Ik draaide dat nummer al vaak toen ik het alleen nog op cassette had en vanaf nu dus helemaal.

Het was toen, en is nog steeds, één van mijn favoriete rockballads. Dat ligt o.a. aan de combinatie van dat getokkelde gitaarwerk met die toetsenbegeleiding én aan die zang. Niet dat ik die zanger nou zo geweldig vind maar hij heeft iets wat veel andere rockzangers missen. Je zou misschien zeggen dat het de emotie is maar dat denk ik niet want dat hebben heel veel zangers wel. Dus ik weet het gewoon niet. En weet je, ik vind het juist gaaf dat je van een muzikant houdt maar niet weet waarom, dus houden zo!