Steve Hackett - Voyage of the Acolyte (Oktober 1975)

Deze maand is het 50 jaar geleden dat dit eerste solo album van Steve Hackett verscheen. Hij was toen nog lid van Genesis maar het idee dat hij daar z'n ei niet kwijt kon begon toen al post te vatten. Maar er was nog geen sprake van wrijving. Dat blijkt ook wel uit de medewerking van z'n Genesis maatjes Phil Collins en Michael Rutherford. Die wrijving kwam er wel, heb ik begrepen, toen dit solo album succes begon te hebben. Het gaat ook overal hetzelfde! Zoiets heb ik namelijk ook wel eens meegemaakt toen we binnen onze toenmalige band een nevenproject gestart waren en dat dat ook  nog eens redelijk begon te lopen. Maar goed, daar gaat het verder niet over.

Dit album hoorde ik destijds voor het eerst bij Antonie. Ik vond het maar een raar album. Vooral "A Tower Struck Down", o.a. met die geluidsopnamen die zo te horen tijdens een nazi manifestatie voor of tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn opgenomen, er doorheen. Ik kon er niet aan wennen. Inmiddels ben ik er wel aan gewend. Sterker nog, na "Spectral Mornings" (zijn derde soloalbum maar zijn eerste album na zijn vertrek uit Genesis) is dit mijn op 1 na favoriete Hackett album.

Favoriet nummer is "Shadow of the Hierophant" met dat contrast tussen de bombast van die vet aangezette mellotron en baspedalen en die lieflijke zang van Sally Oldfield. Ook toen z'n schoonzus Amanda Lehmann nog in z'n live band zat (rond 2010) en zij die zangpartij voor haar rekening nam, en met Nick Beggs op de baspedalen, was dat een hoogtepunt van het concert.