10 jaar in de verlenging

Vandaag is het alweer 10 jaar geleden dat ik jn een Tilburgs ziekenhuis wakker werd met een slangetje in mijn hoofd en als eerste onze Guus zag die me vertelde dat ik een hersenbloeding had gehad. 

Ik heb begrepen dat het kantje boord was maar inmiddels zijn we 10 jaar verder en ben ik er nog. Sindsdien zie ik elke dag dat ik er nog ben als "in de verlenging". En vandaag duurt die verlenging alweer 10 jaar.

De eerste twee jaar stonden in het teken van revalideren. Eerst intern bij Huize Padua in Boekel en later extern bij Blixembosch in Eindhoven.

Maar toen dat was afgerond was ik er nog niet. Sterker nog, ik heb vaak het idee dat het toen pas begón. Want hoe nu verder? Toen moest ik het allemaal zelf uitvogelen. Dacht ik...

Dus dat heb ik gedaan, met ondersteuning van Henriëtte en van de Huisarts en praktijkondersteuner.

Ik ben o.a. begonnen met een paar autorijlessen en ging het traject om goedkeuring te krijgen om weer te mogen rijden in. Ik begon aan een reintegratietraject op m'n werk, waarbij ik trouwens goed ondersteund ben door zowel de bedrijfsarts als personeelszaken. En vergeet vooral collega Björn niet met wie ik een tijd heb kunnen meerijden toen ik mijn rijbewijs nog niet terug had. Én vergeet vooral Henriëtte niet die in die tijd 'voor elke scheet' met haar auto voor mij klaar stond. Én met opbeurende woorden, vooral dát.

Maar ik was ook vaak gefrustreerd en reageerde dat soms op de verkeerde personen af. Maar daarvoor zocht en vond ik hulp van een psycholoog. En dat heeft geholpen.

En ik begon er zo langzamerhand weer opuit te trekken en naar concerten te gaan. Zéker vanaf het moment dat ik weer auto mocht en kon rijden. Hoogtepunten waren toch wel de keren dat ik in 2016, 17 en 18 een weekend op en neer ben geweest naar het "Night of the Prog" festival op de Lorely aan de Rijn in Duitsland.

Maar ik moest natuurlijk ook dealen met het feit dat muziek maken geen optie meer was. Maar ook dat is uiteindelijk toch redelijk gelukt.
In al die jaren (ruim 40!) dat ik in bandjes heb gespeeld heeft best vaak het idee door mijn hoofd gespookd dat ik wel in een eorm zwart gat zou vallen als dat om wat voor reden dan ook weg zou vallen. Dat was een soort schrikbeeld. Maar nu het zover is, en ook nog véél eerder dan de bedoeling was, is dat zwarte gat uitgebleven. Dat ik met andere bezigheden bezig ben gegaan heeft daar zeker een rol in gespeeld. Én ik ben zo snel mogelijk de confrontatie met dat feit aangegaan, door vanaf het moment dat dit duidelijk ging worden al vrij snel gaan kijken hoe die bandjes het deden met mijn vervangers (het waren erb op dat moment namelijk 2). Vergelijk het maar met dat je beter meteen helemaal in zwembad kan springen dan er héél langzaam voetje voor voetje in te schuifelen.
En inmiddels zijn we jaren verder en bestaat één van die bandjes "Bon Scotch" nog steeds. Alhoewel, tegenwoordig kun je écht niet meer spreken van een bandJE. Want dat bandje van toen, dat blij was met elk optreden dat we in de regio konden regelen, is uitgegroeid tot een veel gevraagde en in het Tribute-circuit bekende band die door heel het land en soms zelfs daarbuiten voor volle zalen optreedt. En dat doet mij goed.

En wat voor "andere bezigheden" zijn dat dan? Dan moet je denken aan veel wandelen en foto's maken en meer bewegen, zowel thuis als twee keer in de week "Medische Fitness". Dat is fitness onder begeleiding van een fysiotherapeut met extra aandacht voor je eigen medische situatie.

Inmiddels ben ik gestopt met het bezoeken van concerten. Dat werd me te druk en te belastend maar dat is een éigen beslissing geweest. Ik ben heel blij dat ik het eerst toch nog geprobeerd heb en dat dat ook redelijk gelukt is. Als ik het nooit geprobeerd had zou dat hebben blijven knagen "had ik misschien niet tóch..."

Maar het belangrijkste is dat ik het plezier in het leven weer terug heb. Want dat was toch wel beetje weg en dat terug krijgen was de zwaarste bevalling, maar dat is gelukt.

Het gaat momenteel heel goed. Sterker nog, wat sommige aspecten betreft gaat het misschien wel beter dan 10 jaar geleden. Onder andere voor wat betreft het onderscheid tussen wat is er belangrijk en wat niet. Er is inmiddels heel wat verhuisd van de "belangrijke" naar de "onbelangrijke" kant. 

Voorheen was ik best veel bezig met wat anderen van mij denken. Ik wilde het heel graag in hun ogen goed doen. En dat is tegenwoordig een stuk minder. Of ik het zelf goed vind is veel belangrijker geworden en ik trek me tegenwoordig een stuk minder aan van wat anderen vinden van wat ik denk en doe. En dat geeft een hoop rust in mijn hoofd.
En ik trek me ook steeds minder aan van wat andere mensen er voor - in mijn ogen - rare meningen op na houden. Waar ik me daar in het verleden nogal eens aan ergerde en soms zelfs door uit de tent liet lokken laat ik het tegenwoordig steeds vaker gaan. Ik vind het eigenlijk niet allemaal zo belangrijk meer.

Nog iets wat ik heb moeten leren de afgelopen jaren is omgaan met wat mensen allemaal aan je vragen of tegen je zeggen. In de eerste paar jaar kon ik me om een opmerking of vraag die wat "minder goed viel" kapot ergeren, en daar dan soms ook behoorlijk geirriteerd op reageren. Maar tegenwoordig stel ik mezelf in zo'n geval vaak de vraag: "Als het 10 jaar geleden was en het ging over iemand anders, wat zou je dan zélf gedaan hebben?" En het antwoord is meestal dat ik het dan niet zo heel veel beter gedaan zou hebben. Bovendien, al die vragen worden met de beste bedoelingen en uit belangstelling gesteld, en dat is áltijd beter dan géén belangstelling.

Afsluitend: het is een zwaar proces, en dat is nog steeds gaande en dat zal de rest van mijn leven zo blijven. Ik ben blij dat ik nu ben waar ik nu ben maar ik moet er niet aan denken om weer teruggeworpen te worden en weer opnieuw te moeten beginnen. Daarom heb ik besloten dat ik - als er iets met mij gebeurd - niet wil worden gereanimeerd. Ik loop daarom sinds begin 2022 met deze penning om mijn nek. Ik had dit destijds willen aankondigen maar er gebeurde toen iets in de familie, waar ik niet verder op in wil gaan, waardoor ik dat toen niet gepast vond en sindsdien is het er niet meer van gekomen. 

Overigens, de foto aan het begin is gemaakt tijdens mijn verjaardag in 2013. Dik twee weken voor dit allemaal gebeurde dus. We proostten toen op mijn 54e verjaardag. En gisteren hebben we geproost op de eerste 10 jaar van "de verlenging".