Genesis - A Trick of the Tail (1976)

-


Dit album is al sinds het in 1976 verscheen een van mijn favoriete albums aller tijden. Maar toch wist ik een paar dingen eromheen niet, tot deze week. Waar ik het gelezen heb weet ik trouwens niet meer maar wat doet het ertoe...

Toen Peter Gabriel het toen redelijk succesvolle Genesis verliet zocht de band een vervanger. Er werden diverse audities gedaan. Als er een zanger op auditie kwam dan was het vaak Phil Collins die de kandidaatzangers hielp met het materiaal. Hij zou ook degene zijn die de uitverkoren zanger dan zou helpen om zich het uit te voeren materiaal eigen te maken. Ondertussen gingen de 4 overgebleven leden gewoon door met het componeren van muziek.

Tot zover niks nieuws.

Maar wat ik niet wist was dat ze "Squonk" alvast hadden opgenomen met het idee de uitverkoren nieuwe zanger het nummer opnieuw te laten inzingen. Maar het resultaat (en Phil's bijdragen tijdens de audities, én zijn vocale bijdragen tot die tijd) beviel dermate goed dat de band ervoor koos om Phil naar voren te schuiven als nieuwe zanger en een extra drummer voor de live optredens in te huren. Afijn, de rest is geschiedenis

Wat ik trouwens óók niet wist was dat "Squonk" enigszins bedoeld was als een antwoord op Led Zeppelin's "Kashmir". Ik vind het vergezocht. Oké, de slepende ritmes hebben wat van elkaar weg maar daar houdt het voor mij wel op. Zo is "Kashmir" veel orkestraler. Bovendien, hoe graag Phil ook zou willen, hij is geen John Bonham. Dan kan hij (vooral in z'n solowerk) nóg zo zijn best doen in de studio (ik heb een keer een interview in volgens mij de "Musicmaker" gelezen waarin hij dat allemaal uit de doeken deed) om de sound van John Bonham te evenaren maar de sound van John Bonham kwam niet uit de techniek maar uit John Bonham. Overigens was John Bonham óók geen Phil Collins. Beide waren geweldige drummers en beide uniek. Laten we het daar maar op houden.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

10 jaar in de verlenging

-
Afbeelding
Vandaag is het alweer 10 jaar geleden dat ik jn een Tilburgs ziekenhuis wakker werd met een slangetje in mijn hoofd en als eerste onze Guus zag die me vertelde dat ik een hersenbloeding had gehad.  Ik heb begrepen dat het kantje boord was maar inmiddels zijn we 10 jaar verder en ben ik er nog. Sindsdien zie ik elke dag dat ik er nog ben als "in de verlenging". En vandaag duurt die verlenging alweer 10 jaar. De eerste twee jaar stonden in het teken van revalideren. Eerst intern bij Huize Padua in Boekel en later extern bij Blixembosch in Eindhoven. Maar toen dat was afgerond was ik er nog niet. Sterker nog, ik heb vaak het idee dat het toen pas begón. Want hoe nu verder? Toen moest ik het allemaal zelf uitvogelen. Dacht ik... Dus dat heb ik gedaan, met ondersteuning van Henriëtte en van de Huisarts en praktijkondersteuner. Ik ben o.a. begonnen met een paar autorijlessen en ging het traject om goedkeuring te krijgen om weer te mogen rijden in. Ik begon aan een reintegratietraje
Meer lezen

Eerste werkdag, tegenwoordig en vroeger

-
Afbeelding
Vandaag was m'n eerste werkdag na de vakantie. Dan zul je misschien denken: "Nou en?" Die vraag lijkt mij volkomen terecht want zó bijzonder is dat nou ook weer niet. En dat ís het de laatste 14 jaar voor mij ook niet. Maar daarvoor wel degelijk. Toen begon ik de laatste Vrijdag voor de vakantie - zoals zovelen - met indrinken. Alleen ging ik dan gedurende heel de vakantie door met drinken. En dan bleef het meestal echt niet bij bier. Tegen het einde van de vakantie begon me dat dan danig op te breken. Niet alleen lichamelijk maar ook mentaal. Dan begon in de tweede helft van de laatste vakantieweek - zeg maar vanaf Donderdag - al het idee door te dringen dat het weer bijna voorbij was en ik er weer aan zou moeten geloven. En op de laatste Zondag voelde ik me dan meestal zwaar klote. Afijn, dat is vervelend. Maar dit bleef zich niet beperken tot vakanties want op een gegeven moment begon ik hier élk weekeinde last van te krijgen. Zo ongeveer vanaf Zondagmiddag  begon het
Meer lezen

Herinneringen aan Fanfare St. Nicasius

-
Afbeelding
Op de eerste plaats wil ik graag iedereen feliciteren met het honderdjarig bestaan van Fanfare St. Nicasius. Van die 100 jaar ben ik er 25 jaar lid geweest, van 1969 tot 1994. Voor degenen die zich afvragen "who the fuck is Gerard Berkers?" Als die achternaam je bekend in de oren klinkt: inderdaad: zoon, broer of zwager van.... Mijn vroegste herinnering dateert van voor ik lid was want dat is van toen ik een jaar of 2 of 3 was. Ik mocht toen met ons moeder mee naar een concert van de Fanfare. Toen we door de zaal naar buiten liepen kwamen we langs een tafel waar Sjef Verbeek zat met z'n grote trom naast 'm op de grond. En die vond het wel een goed idee om dat kleine manneke met die grote knuppel tegen die héle grote trom te laten slaan. Nou, dat kleine manneke vond dat ook een héél goed idee al kon hij die knuppel zelfs met twee handen nauwelijks tillen. Nog een volgende herinnering van voor ik zelf bij de Fanfare was, dateert van 1964 tijdens de Brabantse Dag. Het th
Meer lezen