Troostrijke muziek

Voor elke stemming is er muziek. Zo is er ook troostrijke muziek. Zo zou ik het Camel album "Moonmadness" uit 1976 zeer troostrijk willen noemen. Die muziek troost mij altijd, zélfs als ik niet getroost hóef te worden. Vaag hè!

Camel was in de hoogtijdagen van de progressieve rock, ruwweg de jaren '70, een van de subtoppers, net onder de top van dat soort bands uit die tijd zoals Yes, Genesis, ELP, King Crimson en Pink Floyd, al zullen sommigen dat "topper" en "subtopper" liever omdraaien. Maar goed, dat hou je toch.

"Moonmadness"is mijn favoriete Camel album. Camel was toen nog een echte band, gedragen door Andy Latimer én Peter Bardens. Later werd het toch meer het vehikel van Andy Latimer met regelmatig wisselende muzikanten. Wél altijd herkenbaar en van hoog niveau, maar toch. En op die manier heeft hij het nog heel lang volgehouden tot nog niet eens zo heel lang geleden toen hij optredens zittend op het podium af moest werken. Wat hij dan ook deed, met een van pijn vertrokken gezicht. Respect voor die man!

Wat dat "van pijn vertrokken gezicht" betreft: iedereen die Andy wel eens heeft gezien bij een van z'n doorleefde solo's weet dat hij daarbij gezichten trekt alsof hij de noten uit z'n lijf moet trékken. Dus in hoeverre dat "vertrokken gezicht" van de pijn was weet ik ook niet.

Maar goed, ik dwaal af..

Ik had het over de troostrijkheid (is dat een woord?) van de muziek op "Moonmadness". Aanleiding hiervoor was een post op Facebook van Rienus met een versie van dit nummer door The Humps, een Camel Tribute uit Israël. Op dat moment realiseerde ik met dat. Hierbij het origineel.