Als je dan toch moet stoppen dan liever zo...

Als gevolg van een hersenbloeding en de naweeën daarvan kan ik geen basgitaar meer spelen en kwam er in 2013 een eind aan ongeveer 40 jaar spelen in bandjes. 

Dat is treurig natuurlijk maar vandaag realiseerde ik me dat ik blij mag zijn dat ik het nog tot 2013 heb mogen rekken.

Dat zal ik even uitleggen: Tot Februari 2009 zat ik in twee bandjes. Over de reden dat daar toen een einde aan kwam kan ik kort zijn en daar wind ik ook geen doekjes omheen: dat kwam door mijn drankprobleem. Beide bandjes waren volgens mij blij dat ze van me af waren. Begrijp me goed, dat was héél pijnlijk, maar ik begrijp ze volkomen. Het kon zo niet doorgaan.
Maar goed, ik dacht toen écht dat het einde oefening was voor mij. Maar dat liep anders want het lukte mij om te stoppen met alcohol en ik kreeg de kans om tóch nog in een band te mogen spelen,. En dat liep onverwacht goed. Ik kreeg de smaak weer te pakken met als gevolg dat ik in 2013, op het moment het noodlot toesloeg, wéér in twee bandjes speelde. Het verschil is alleen dat die bandjes het allebei jammer vonden dat ik weg viel. 

En dat is wat ik als een groot geluk zie: dat het einde van mijn "bandjes periode" niet wordt gemarkeerd door twee bandjes die blij waren dat ze van me af waren maar door twee bandjes die het jammer vonden dat ik weg viel. En daar pluk ik nu - 11 jaar later - nog steeds de vruchten van.