Gerard's Blog

Op de vraag wat mijn eerste echte popconcert was is mijn antwoord altijd dat het in 1976 één van de volgende drie bands was: Alquin, Earth & Fire of Livin' Blues. Alle drie hadden ze in 1976 een nieuw album uit ("Best Kept Secret", "To the World of the Future" en "Blue Breeze") en toerden toen driftig door Nederland. Van die drie bands kende ik alleen Earth & Fire al, van Alquin had ik nog nooit gehoord en van Livin' Blues wist ik alleen dat Golden Earring drummer Cesar Zuiderwijk van die band afkomstig was. En dat we toen naar dat optreden in Someren gingen was alleen maar omdat de uit Lierop afkomstige band "Precise Patchwork Band" in het voorprogramma speelde, net zoals wij enkele jaren later ook in Someren een nog onbekend "Doe Maar" zagen omdat een opvolger van die "Precise Patchwork Band", genaamd "Raster", in het voorprogramma speelden. En ik vond de van "Blue Breeze" afkomstige singl...

In 1973 kwam ik op 13 jarige leeftijd bij het bandje "Explosion". O.a. samen met Tiny met wie ik nog tot 1986 samen muziek gemaakt heb. Als band dan hè, want naderhand hebben we nog wel vaker samen muziek gemaakt maar dan incidenteel. Maar goed, daar gaat het nou niet om. Ergens later dat jaar (we waren inmiddels 14 en zaten in Eindhoven op school. Ik in ieder geval. Van Tiny weet ik het niet zeker, dat kan ook Geldrop geweest zijn. Maar het doet er niet echt toe want het laatste stuk naar huis is hetzelfde) fietste ik over de Zegge naar huis en kwam Tiny me achterop gefietst.  "Ik heb een LP gekocht, kom straks eens luisteren", en hij haalde vanachter z'n jas (detail: een groene jas met slangenmotief, zeg maar zoiets als op de hoes van "Billion Dollar Babies" van Alice Cooper) een LP tevoorschijn. Dat was dus het live album van Genesis uit 1973. Ik had nog nooit van Genesis gehoord, behalve dan van het eerste bijbelboek. Maar goed, benieuwd als ik was...

Ik deel de muziek van The Byrds voor het gemak even in twee gedeeltes in: de periode vóór Gram Parsons en de periode mét Gram Parsons toen de groep mede onder zijn invloed aan de wieg stond van de countryrock. Mijn voorkeur gaat uit naar de eerste periode. Het zal allemaal wel heel knap zijn wat die Gram Parsons allemaal bijgedragen heeft en hij is veel bejubeld en dat zal vast volkomen terecht zijn, maar mijn ding is het niet. Maar toch is mijn favoriete Byrds nummer er eentje uit de tweede periode. Uit 1970 om precies te zijn. Maar ik vind het de sfeer van de eerste periode ademen. Dat zal vast ook liggen aan het feit dat het een nummer van Roger McGuinn, én van ene "Jacques Levy" is. Origineel was het nummer bedoeld voor een countryrock musical die er nooit kwam (nooit geweten trouwens! lang leve internet!) Wel verscheen het nummer in 1970 op het album "Untitled" (goeie naam trouwens!!) én op single.

Er is momenteel nog steeds een band actief onder de naam Yes. Maar van het Yes dat succesvol was in de jaren '70 t/m '90 zit daar nog maar één persoon in, en dat is niet eens een origineel lid want de originele gitarist was ene Peter Banks. De rest is overleden of vertrokken. En dat ene lid is ook nog eens Steve Howe. Een gitarist die ik accepteer maar waar ik op allerlei plekken jeuk van krijg. Zanger Ian Anderson, hoe je het ook wendt of keert toch dé stem van Yes, is daar al jaren weg. Over het hoe en waarom daarvan wil ik het niet hebben. In ieder geval ging hij eerst met z'n gitaar de wereld over om solo op te treden en  zoveel mogelijk van de wereld te zien. En toen hij op een gegeven moment weer zin kreeg om met een band te touren stuitte hij op deze band die toen furore maakten als Yes tribute, en besloot hij ze te polsen om met hem in zee te gaan. En dan niet om makkelijk te cashen als "Jon Anderson's Yes" of zoiets maar onder eigen naam met nieuw wer...