Gerard's Blog

Ik deel de muziek van The Byrds voor het gemak even in twee gedeeltes in: de periode vóór Gram Parsons en de periode mét Gram Parsons toen de groep mede onder zijn invloed aan de wieg stond van de countryrock. Mijn voorkeur gaat uit naar de eerste periode. Het zal allemaal wel heel knap zijn wat die Gram Parsons allemaal bijgedragen heeft en hij is veel bejubeld en dat zal vast volkomen terecht zijn, maar mijn ding is het niet. Maar toch is mijn favoriete Byrds nummer er eentje uit de tweede periode. Uit 1970 om precies te zijn. Maar ik vind het de sfeer van de eerste periode ademen. Dat zal vast ook liggen aan het feit dat het een nummer van Roger McGuinn, én van ene "Jacques Levy" is. Origineel was het nummer bedoeld voor een countryrock musical die er nooit kwam (nooit geweten trouwens! lang leve internet!) Wel verscheen het nummer in 1970 op het album "Untitled" (goeie naam trouwens!!) én op single.

Er is momenteel nog steeds een band actief onder de naam Yes. Maar van het Yes dat succesvol was in de jaren '70 t/m '90 zit daar nog maar één persoon in, en dat is niet eens een origineel lid want de originele gitarist was ene Peter Banks. De rest is overleden of vertrokken. En dat ene lid is ook nog eens Steve Howe. Een gitarist die ik accepteer maar waar ik op allerlei plekken jeuk van krijg. Zanger Ian Anderson, hoe je het ook wendt of keert toch dé stem van Yes, is daar al jaren weg. Over het hoe en waarom daarvan wil ik het niet hebben. In ieder geval ging hij eerst met z'n gitaar de wereld over om solo op te treden en  zoveel mogelijk van de wereld te zien. En toen hij op een gegeven moment weer zin kreeg om met een band te touren stuitte hij op deze band die toen furore maakten als Yes tribute, en besloot hij ze te polsen om met hem in zee te gaan. En dan niet om makkelijk te cashen als "Jon Anderson's Yes" of zoiets maar onder eigen naam met nieuw wer