Gerard's Blog

"The Guess Who" is typisch zo'n band die de meesten alleen kennen van 1 of 2 hits. Ik in ieder geval wel tot voor een paar weken geleden. Want toen was ik iets aan het opzoeken over "Bachman Turner Overdrive" en toen las ik dat Randy Bachman die band in 1970 oprichte toen hij "The Guess Who" verlaten had.  Overigens is de naam ooit ontstaan als een soort publiciteitsstunt toen een voorloper van "The Guess Who", de Canadese band "The Reflections", in 1965 een single - "Shakin' all over" - uitbracht en op de hoes alleen "Guess Who?" i.p.v. een bandnaam plaatsten. Afijn, "American Woman" werd een grote hit en "Clap for the Wolfman" een iets minder grote hit. Maar in 1970 verliet Randy Bachman de band en richte "Bachman Turner Overdrive" op. Óók een band trouwens die de meesten (ik in ieder geval)  alleen kennen van een paar hits. De band "The Guess Who" bestaat trouwens no

Vanaf de tweede helft van de jaren '70 had Earth, Wind & Fire een aantal grote hits met hun mengsel van soul, funk en disco. Maar daarvoor waren er ook jazz invloeden. Dit nummer uit 1975 vind ik daarvan een mooi voorbeeld. Oké, het ligt er niet duimendik bovenop. En je kunt al redelijk goed horen welke kant het opgaat. Ik durf wel te stellen dat Earth, Wind & Fire dan misschien wel niet de állergrootste hits had op het gebied van soul, funk en disco maar toch wel één van de beste bands op dat gebied was. Sowieso muzikaal het interessantst. Maar goed, dat zijn ook maar een meningen.

Iemand noemde onlangs de opkomst van de Heavy Metal (eind jaren '70/begin jaren '80) een "aardverschuiving". Ik kan het daar wel mee eens zijn. Ik luisterde eind jaren '70 al naar hardrock. Groepen als Black Sabbath, Deep Purple en Uriah Heep timmerden al sinds begin jaren '70 aan de weg en als er al eens een band bijkwam was dat toch meestal een voortborduren op wat er al was. Rainbow bijvoorbeeld. Niks mis mee hoor, in tegendeel, maar toen begonnen er in Engeland en Amarika bands op te komen die hardrock combineerden met de energie van de punk, die toen ook in opkomst was. Dat was allemaal heel andere koek. In eerste instantie luisterde ik dat soort bands via verzamel LP's die ik leende. Of ik hoorde erover op de radio of ik las erover in tijdschriften. Afijn, één van die verzamel LP's was "Metal for Muthas" waarop een aantal Engelse bands stonden met één nummer. Behalve een band genaamd "Iron Maiden", want die stonden er met twéé

Een hele tijd geleden ging het hier op Facebook over "With a little help from my friends", een nummer van The Beatles dat het bekendst geworden is in de versie van Joe Cocker. Daarop reageerde ik met hoe knap ik het vond dat dat Joe Cocker hiervan een heel ander nummer had gemaakt met dezelfde tekst, melodie en akkoorden. Nou, daar bleek vrij weinig van te kloppen. Die discussie ging ik verder maar niet aan want zo belangrijk vond ik het nou ook weer niet. Joe Cocker heeft een nog mooier nummer gemaakt van een toch al mooi nummer, dát is belangrijk, de rest is bijzaak.  Maar het bracht mij meteen bij dit Beatles nummer in de versie van Earth, Wind and Fire. Daar hoeft helemáál niet over gediscussieerd te worden want je moet wel stokdoof zijn om niét te horen dat Earth, Wind and Fire hier een totaal ander nummer van hebben gemaakt, al was het alleen al vanwege dat geweldige intro van de onvolprezen "Phenix Horns", de blazerssectie van Earth, Wind and Fire. Sowieso mi

Een band die hier nooit zo bekend geworden is, is Buffalo Springfield. Maar hun belang voor de popmuziek is enorm. Zo had deze band o.a. Stephen Stills, Neil Young en Richie Furay in de gelederen. En Stephen Stills begon na BS samen met David Crosby - die op  "Monterey Pop" nog voor Neil Young ingevallen was - "Crosby Stills & Nash", die later gezelschap kregen van van Neil Young (ja, dié!) En Richie Furay begon met de latere BS bassist Jim Messina de band Poco. En die Jim Messina is dan weer de latere helft van "Loggins and Messina". Tot zover de "afdeling stambomen". Maar goed, heel bekend is de band hier nooit geworden. Eigenlijk hadden ze hier maar één hit, namelijk " For what it's worth ". Maar dat is dan wel een héél herkenbaar nummer met zo'n intro dat - bij mij tenminste - na één noot (vooruit...2 noten dan) al herkend wordt. Maar "Expecting to fly" vind ik toch wel hun mooiste nummer.

Walter Trout heb ik een paar keer live gezien. Die concerten, én z'n live albums, hebben hun momenten maar vind ik ook vaak heel vermoeiend. Een constante stroom aan noten, of zeg maar gerust 'een waterval', waarbij het wel lijkt of hij niet tevreden is voor je ál z'n noten gehoord hebt. Hoe anders is dat op z'n studioalbums. Daarop toont hij zich regelmatig van een andere, meer ingetogen kant, en ook met andere soorten muziek. Zoals op dit nummer van "The Outsider" uit 2008.

LP's, CD's, MP3's en uiteindelijk streaming, zo kwam/komt muziek tegenwoordig tot me. Maar het begon voor mij ooit, zoals voor zovelen van mijn generatie, met cassettebandjes. Nou ja, eigenlijk begon het met een klein transistor radiootje, maar het begon pas écht toen Ome Jan (Ome Jan Scheepers in dit geval, ik had er namelijk 3) mij vertelde dat hij een splinternieuwe radiocassetterecorder ging aanschaffen en dat ik z'n cassetterecorder voor 25 gulden mocht overnemen. Dat was toen (ik was 14) voor mij een kapitaal maar dat kon ik nog wel bij elkaar krijgen en ik hield zelfs nog geld over om een paar lege bandjes te kopen. Ik was de koning te rijk. Voortaan kon ik mijn eigen muziek opnemen! Het allereerste wat ik opnam was, liggend voor de radio, "I put a spell on you" in de versie van Creedence Clearwater Revival bij de "Arbeidsvitaminen". Daarna was ik vaak liggend voor de radio aan te treffen met de KRO gids, waarin altijd stond welke nummers er v

Klaus Doldinger - ik noem hem tegenwoordig de Duitse Jean Michel Jarre - leerde ik kennen toen ik op een Donderdagavond de "LP show" van Wim van Putten op de radio aan had staan. Toen kwam er een nummer van dit album voorbij: synthesizer klanken, maar dan meer in de stijl van Jean Michel Jarre dan van bijvoorbeeld Kraftwerk, Klaus Schulze of Tangerine Dream, om maar wat Duitse synthesizer pioniers te noemen. Dus geen lange breed uitgesponnen 'New Age achtige' (en volgens mij saaie) klanktapijten zoals Schulze, minimalistische klanken zoals Kraftwerk of geëxperimenteer zoals Tangerine Dream. Alhoewel, in 1983 was een heel album volspelen met alleen synthesizers per definitie experimenteel. Maar goed...Behapbare brokken muziek en makkelijk in het gehoor liggende melodieën ("critici" zouden het 'deuntjes' noemen) à la "Equinox" en "Oxygene" van Jarre.  Ik vond het heerlijk maar ik had niet onthouden wie de artiest was. Tegenwoordig z

Bij het zien van die titel zullen sommigen meteen weten op welk nummer c.q. filmpje ik doel en sommigen zullen denken: "Waar heeft ie het nóu weer over?!" Hoe dan ook, dit nummer van "Grand Funk" (ook wel bekend als "Grand Funk Railroad") heeft niet meer koebel nodig. Dit is het titel- en openingsnummer van een van de 3 LP's die ik in 1978 als eerste kocht toen ik mijn eerste pick-up kocht. Trouwens, dat is niet de LP waarvan de hoes wordt gebruikt in dit filmpje maar dat is deze LP. Ik vind het nog steeds een mooi nummer, als is het niet mijn favoriet van de plaat. Dat is " Creepin' ", o.a. vanwege dat aanzwellende Hammond orgel.