Gerard's Blog

Ik heb dit altijd een heel mooi nummer gevonden. O.a. door dat hele gave riffje op akoestische gitaar (já, gitaarriffjes kunnen ook akoestisch zijn). Maar vandaag, toen het weer voorbij kwam dacht ik: Dat nummer gaat vást over een bestaande snelweg. En inderdaad, het is de snelweg tussen Ventura (hoe kan het ook anders) en Pasadena. Zie kaartje. Zó, dan weet je dat ook weer. Niet dat je wat aan die kennis hebt, of het moet zijn dat het een keer in een of andere quiz gevraagd wordt, of bij Triviant of zo.

Binnenkort begint de Tour de France weer. Een evenement dat voor mij bij de zomer hoort zoals...eh...vul zelf maar wat in. En ondanks het feit dat ik Radio Tour de France al járen niet meer geluisterd heb krijg ik nog steeds goeie zin van dit muziekje en denk dan weer terug aan de tijden dat niet de hele etappe op TV te volgen was maar dat je het moest doen met de tourflitsen ("radio tour de France tourflits! flits! flits!") in dit programma. Overigens, werd deze tune gedraaid (en steeds onderbroken) tijdens de slotfase van de etappe. Nu zonder onderbrekingen. Het is geschreven (en wordt ook gespeeld door) Rein van den Broek, voormalig trompettist bij Ekseption. En dan nog iets: de in dit YT filmpje gebruikte illustratie hoort bij een nummer van Kraftwerk dat ook over de Tour de France gaat en dat blijkbaar gebruikt is bij een album met "Tour de France muziek". Het is maar dat je 't weet.

Een tijd geleden las ik ergens een stukje over gitaarriffs. Nou ja, of eigenlijk over het verdwijnen ervan. Volgens de schrijver van het artikel was dat aan de hand. Ik geloof er niks van. Het zal best een tijdje minder zijn maar ik denk wel dat het terugkomt. Net zoals de rauwe gitaarrock in de jaren '90 "terugkwam" (van eigenlijk nooit weggeweest, maar dat is een andere discussie). Hoe dan ook, de meesten hebben wel favoriete gitaarriffs. Ik  óók. En één van mijn favoriete gitaarriffs is er een van Deep Purple. En nee, dat is niét die van "Smoke on the water". Dat  is dan wel een van de bekendste maar tevens ook een van de meest verkeerd gespeelde gitaarriffs. Waarom dat is voert nu even te ver. Nee, ik heb het over de riff van "Into the Fire" van "Deep Purple in Rock", het eerste album van de succesvolle "Mark 2" bezetting, uit 1970. Het album waar ook "Child in Time" op staat. Ik had in mijn "bandjesperiode"

Dit plaats ik n.a.v. een Facebookpost van René over zijn (en ook mijn) Top 3 van Canadese bands, Rush, Saga en Triumph.  Daardoor dacht ik aan het feit dat ik in de tijd dat ik deze 3 bands leerde kennen eigenlijk opvallend veel Canadese artiesten leerde kennen. Bijvoorbeeld Pat Travers, Max Webster/Kim Mitchell en April Wine. Die laatste band heeft nooit heel hoge ogen gegooid maar ze waren een tijdlang toch behoorlijk populair bij hardrock liefhebbers. En ze kwamen ook op diverse affiches van rockfestivals voor.  Tja, waarom redt de ene band het wel en de andere niet? Ik zou het echt niet weten en misschien is dat maar goed ook want als er een bepaalde formule zou zijn waarmee je geheid succes hebt (en houdt) dan zou er eigenlijk niks aan zijn. Maar goed, mijn favoriete April Wine nummer is dit nummer van "Harder, Faster" uit 1979.  O.a. vanwege de productie maar ook vanwege het feit dat het behoorlijk "op het randje" van de hardrock balanceert. En dat vond ik des

Als het gaat over groepen die aan de oorsprong van de hardrock stonden worden vaak Black Sabbath en Deep Purple genoemd. Volkomen terecht natuurlijk maar dat een band als Montrose bijna nooit genoemd wordt vind ik dan weer onterecht want zeker aan de andere kant van de oceaan was hun invloed zeer groot. Latere bands als Van Halen, Kiss en Y&T zijn schatplichtig aan wat Montrose vooral op hun eerste album (uit 1973) liet horen. Dat Montrose zanger van het eerste uur, Sammy Hagar, later zanger werd bij Van Halen was dan ook helemaal niet zo verrassend, al was het uiteindelijk een tip van een gezamenlijke sportautodealer aan Eddie Van Halen toen hij vertelde dat Van Halen zonder zanger zat om Sammy Hagar eens te polsen. Maar dat Montrose niet vaak genoemd wordt heeft ook te maken met het feit dat de band maar kort heeft bestaan en dat het niveau na het eerste album nooit meer werd geëvenaard Én ik denk dat het ook wel te maken heeft met het feit dat Ronnie Montrose naast een geweldige

Dit plaats ik naar aanleiding van een post van Harry. Hij plaatste het nummer "Year of the Cat". Dat was voor mij, zoals waarschijnlijk voor vele anderen, de kennismaking met dit album. Ik weet het nog goed. 1976 was het jaar waarin ik voor het eerst in de vakanties en weekenden werkte als schoonmaker in het St. Anna Ziekenhuis in Geldrop. Ik was een keer een kamer op de kinderafdeling aan het dweilen. De radio stond aan. Meestal ging de muziek van de radio mijn ene oor in en het andere weer uit. Maar toen kwam de single "The Year of the Cat" voorbij. In 1976 kende ik nog niet zoveel muziek.  Ik interesseerde me toen eigenlijk alleen voor symfonische rock, bluesrock of hardrock. Dit is het geen van allen. Maar tóch werd ik door dit nummer gegrepen. Waardoor ik dan toch gegrepen werd??? Ik heb werkelijk géén idee. En eerlijk gezegd, ik vind het prima dat ik daarover geen idee heb, dat maakt het allemaal een stuk leuker. In ieder geval ging ik er langzaam van dweilen

Het kan nooit kwaad om eens te grasduinen in onbekender werk van een bekende band. In dit geval The Doobie Brothers. Hun bekendere nummers kennen de meesten wel. De bekendste nummers en tevens grootste hits staan op de album "Toulouse Street" uit 1972 en opvolger "The Captain and Me" uit 1973. Mijn favoriete Doobies nummer staat ook op dat album uit 1973. Dat is "Clear As the Driven Snow". Maar een andere favoriet "Black Water" staat op wat daar weer de opvolger van is namelijk "What were once viuces are now habits" uit 1974. Toch leerde ik dat nummer op een andere manier kennen. Dat was namelijk tijdens de Corona crisis toen ook muzikanten aan huis gekluisterd waren en veel van die muzikanten thuis muziek gingen maken en dit deelden via internet. Zo ook The Doobie Brothers. Die kwamen o.a. met deze versie van "Black Water" op de proppen.  Dat was voor mij reden om te gaan kijken van welk album dat nummer afkomstig is. En va

Ik vind Journey een geweldige band. Dat vond ik trouwens toen ik ze ergens rond 1978 leerde kennen nog niet. Toen was ik nog helemaal niet toe aan die spacerock. Dat kwam pas toen ze o.a. met Steve Perry als zanger een andere weg insloegen met "Evolution" uit 1979. Niet dat ik Gregg Rolie geen goeie zanger vind. In tegendeel, Steve Rolie is een heel goeie zanger maar er kunnen er maar weinig tippen aan Steve Perry. Gregg Rolie niet en alle opvolgers van Steve Perry ook niet al komt de huidige zanger Arnel Pineda héél dicht in de buurt. Alleen mist hij nét dat dunne rauwe randje dat Steve Perry wél heeft. Maar goed, inmiddels zijn we 36 jaar verder en denk ik er wat anders over. Qua zang en productie is de periode met Steve Perry dan wel top met voor mij "Frontiers" uit 1983 als hoogtepunt maar de periode 1975 -1978 (de eerste 3 albums) vind ik dan weer muzikaal interessanter. In die periode kon je Journey nog wel indelen (als je al zou willen indelen) bij de spacer

Nadat ik eerder deze week een foto van Bon Scotch van 13 jaar geleden op Facebook geplaatst had besefte ik weer eens hóe gelukkig ik daar toen mee was. Want voordat we met deze band begonnen zat ik in een zeer zware periode. En als klap op de vuurpijl stopte begin 2009 voor mij het spelen in een band. Uiteindelijk vrijwillig maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat als ik niet vrijwillig opgekrast was dat het dan uiteindelijk ónvrijwillig gebeurd zou zijn geweest. Maar goed, zo is het gelopen en  die paar maanden tot en met Augustus, toen ik opgenomen werd, waren de naarste uit mijn leven. Maar in 2010, ik was inmiddels een paar maanden 'nuchter', kwam deze kans voorbij. En zo zat ik, 37 jaar na m'n eerste beginnend bandje wéér in een beginnend bandje. En ik vond het heerlijk. Want óf het gaat lopen en dan is dat mooi, óf het gaat niet lopen en dan is dat niet erg. Maar het ging wél lopen. En hóe! Daar kwam nog bij dat ik éindelijk in staat was om relaxed naar zo'n op

  Ik zou echt niet meer weten hoe en wanneer ik kennis maakte met dit Duitstalige nummer maar een artikel in de Volkskrant in de serie "And Venus was her name" over nummers met als titel alleen een naam bracht het weer onder mijn aandacht.  Stephan Sulke is geboren uit Joodse ouders die vóór de oorlog uit Duitsland gevlucht zijn maar na de oorlog keerde hij met z'n moeder (z'n vader was inmiddels overleden) terug naar Europa. Naar Zwitserland in dit geval. Daar groeide hij ook grotendeels op. Zijn doorbraak, voor zover je van een doorbraak kan spreken, was met het nummer "Lotte" dat hij op de Duitse TV in de show van "Der Rudi" (rara, welke Rude zou dát nou zijn?) ten gehore bracht.  Hoe dan ook, ik vind het één van de mooiste liedjes uit het Duitstalige gebied. Het druipt van de melancholie, zowel door melodie als tekst, en daar hou ik van. Overigens, is die serie "And Venus was her name" een heel leuke serie. Ik begrijp alleen niet waar