Gerard's Blog

Russ Ballard is zo'n voorbeeld van een muzikant die als muzikant vrij onbekend gebleven is maar ondertussen toch succes heeft gehad met nummers in uitvoeringen van anderen. Zo leerde ik hem ook kennen want toen Rainbow in 1979 een andere meer commerciele koers ging varen hadden ze redelijk wat succes met "Since You've Been Gone", dat een nummer van Russ Ballard bleek te zijn. Ik had geen flauw idee wie Russ Ballard was, maar daar was ik vrij snel achter. Eerder in de jaren '70 was hij al lid van "Argent". Voor deze band schreef hij o.a. "God gave Rock 'n Roll to you", dat later met meer succes gecovered is door Kiss. Blijkbaar beviel dat "Russ Ballard nummer" goed bij Ritchie Blackmore en consorten want de opvolger "Difficult to Cure" begon ook al met een Russ Ballard nummer, namelijk "I Surrender". Maar denk nou niet dat Russ Ballard nummers alleen door rockers werden uitgevoerd want bijvoorbeeld "So you

Als ik het over rockgitaristen heb die bedreven zijn op klassieke gitaar dan kan ik niet om Steve Hackett heen. Het mooiste voorbeeld daarvan vind ik het van het Genesis album "Wind and Wuthering" afkomstige "Blood on the rooftops". Hij speelt het trouwens nog maar hij speelde het - of een gedeelte ervan - ook al toen hij nog niét bezig was met het uitmelken van het oude Genesis materiaal. Maar destijds vond ik het moment waarop "het krukje" voor op het podium werd klaargezet altijd een hoogtepunt, omdat ik wist dat hij dan klassiek gitaar ging spelen. Nummers uit z'n solo periode, maar ook (gedeeltes van) Genesis nummers, waaronder dit nummer en "Horizons" van Foxtrot. Ik heb 't hem een paar keer zien spelen maar deze favoriete versie, mét orkest, heb ik helaas niet live gezien. Oh ja, als die bassist je bekend voorkomt dan kan dat kloppen want dat is "Flower Kings" bassist Jonas Reingold. Het leuke is dat één van Jonas z'n

Een hele tijd geleden had ik het over rockgitaristen die óók overtuigen op klassieke gitaar. In dat lijstje hoort wat mij betreft ook Steve Morse thuis. Sowieso een heel veelzijdige muzikant, getuige de lange en diverse lijst met bands en projecten waarvan hij deel uitmaakte. Ik ga die hier allemaal niet noemen want degenen die Steve Morse niet kennen zal het geen hol interesseren en degenen die hem wel kennen weten dat tóch al lang. Trouwens, ik schreef "waarvan hij deel uitmaak TE " want hij is (tijdelijk?) gestopt om voor z'n zieke vrouw te zorgen.  Dit nummer komt van zijn solo album uit 1989. Rond die tijd kwamen er heel veel solo albums van gitaristen uit en ik luisterde er naar vele. Maar deze van Steve Morse is een van de weinige die ik nog regelmatig draai.

Southern Rock heb je in veel verschillende varianten. O.a. de tegen hardrock aanleunende variant. De bekendste voorbeelden daarvan zijn volgens mij Blackfoot en Molly Hatchet. Die laatste band leerde ik eind jaren '70 - zoals zoveel andere bands - kennen doordat ik ze tegen kwam op een verzamel album. Daar stond dit nummer van hun debuutalbum uit 1978 op. Het beviel me meteen. Waarom zou ik toen niet onder woorden hebben kunnen brengen. Nu wel: het is die combinatie van dat heldere meerlagige gitaarwerk met die prominente staccato plectrumbas (dat soort woorden kreeg ik in 1978 écht mijn strot nog niet uit). Pas veel later kwam ik erachter waar de naam "Molly Hatchet" vandaan gekomen is. Dat schijnt een prostituee geweest te zijn die de gezellige gewoonte had om haar klanten niet alleen hun geld afhandig te maken maar ook hun hoofd. Deze gezellige dame was dus een soort menselijke (nou ja, "menselijke"?) tegenhanger van de spinnensoort "de Zwarte Weduwe&quo

Frankie Miller (Glasgow, 2 november 1949) kende zijn hoogtijdagen vooral in de jaren '70, al moet je dat "hoogtijdagen" met een korreltje zout nemen want heel erg populair is hij nooit geworden. Bovendien ging hij zich op een gegeven moment toeleggen op het schrijven van muziek voor anderen. Daarnaast werd hij in 1994 getroffen door een hersenbloeding. Hij is wel gerevalideerd maar kan niet meer zingen. Dus moeten we het vooral doen met z'n nummers uit de jaren '70 en een enkel nummer van daarna. Maar goed, ik hou wel van zijn Schotse soulvariant. Ik heb een paar favoriete nummers. "Be good to yourself" uit 1977 is er eentje en dit nummer van een paar jaar eerder is er ook eentje. Dat nummer vind ik vooral zo geweldig door het slepende ritme. En ja, die stem uiteraard. Trouwens, kennen jullie het nummer "Willem" van Willem "Big Mouth" Duyn? Dat is een cover van het Frankie Miller nummer "Darling". Geen idee wat je met die in

Als het gaat over de oorsprong van Hardrock en Heavy Metal worden vaak de namen van Black Sabbath en Deep Purple genoemd. Volkomen terecht hoor, maar ze waren zéker niet de enigen. Ze zijn wel twee van de weinigen uit die tijd die nog steeds alom bekend zijn. Een band die destijds vrij bekend was, was "Mountain". Zo stond deze band in 1969 op Woodstock. Hun bekendste (of misschien moet ik zeggen "minst onbekende") nummer is "Missisippi Queen", uit 1970. Hetzelfde jaar als waarin albums als "Deep Purple in Rock" en "Black Sabbath" van Black Sabbath uitkwamen. Twee regelrechte klassiekers. Even ter vergelijking: ik vind dit nummer van Mountain meer hardrock dan het gros van de nummers op "Deep Purple in Rock". Maar die plaat van Deep Purple is wél blijven hangen, maar dat lag volgens mij vooral aan het succes van de single "Child in Time".  Tja, de vergelijking met het eerste album van Black Sabbath hoeven we helemaal

Dat ik Jeff Beck een fantastische gitarist vind en dat ik zijn trio aan instrumentale Jazzrock platen uit de jaren '70/'80 ("Blow by Blow" uit 1975, "Wired" uit 1976 en "There and Back" uit 1980) een hoogtepunt in zijn muziek vind is geen geheim. Maar nu post ik een nummer van dat tweede album, niet vanwege Jeff Beck maar vanwege de begeleiding door o.a. drummer Narada Michael Walden en bassist Wilbur Bascomb (goeie naam voor een bassisst trouwens want hoe noemt men ook alweer zo'n draagbare basversterker mét speker ineen?  Juist, een "Basscombo"). Die begeleiding is eigenlijk heel minimaal en vrij simpel. Wat de bassist hierop speelt zou ik qua noten met wat inspanning ook wel kunnen leren in niet al te lange tijd. Maar die simpele partij samen met de drums swingt de pan uit. Dan heb je het punt bereikt waarop noten muziek worden, en dát voor elkaar krijgen kunnen alleen Muzikanten met een hoofdletter "M".

De "Century serie"van Ken Follet bestaat uit 3 delen die achtereenvolgens spelen ten tijde van de Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog en Koude Oorlog en zo het grootste gedeelte van de 20 eeuw beslaan. Het idee voor dit boek ontstond al tijdens de research voor het eerste deel want die Eerste wereldoorlog onstond door een aantal elkaar opvolgende gebeurtenissen en was, volgens de woorden van Ken Follet, een oorlog die eigenlijk niémand wenste. Hij vroeg zich af of zoiets weer zou kunnen gebeuren. En dit boek is daarvan het resultaat. Het is eigenlijk een soort vervolg op die "Century serie" maar dan niet beschrijvend hoe het gegaan is maar hoe het zou kúnnen gaan. Hij hoeft zich hier dus niet aan historische figuren te houden maar het is niet moeilijk om bestaande figuren uit de huidige tijd te herkennen in bepaalde personages in het boek. Allerelei hedendaagse thema's komen aan bod: migratie vanuit Afrika naar Europa en daaruit voortvloeiende mensenhandel,

Een tijd geleden tijdens een wandeling kwam ik een bekende tegen die een opmerking had over mijn snelheid, of liever gezegd over het gebrek daaraan. Ik antwoorde: "I'm built for comfort, I ain't built for speed".  Op de vraag waar ik het in god's naam over had antwoorde ik dat het een nummer van zo'n "ouwe bluesknakker" was, die op 'n humoristische manier antwoord geeft op mensen die commentaar hebben op z'n figuur. Tja, "fatshaming" was er toen blijkbaar ook al. Gelukkig interesseerde het hem te weinig om te vragen welke "ouwe bluesknakker" dat dan was want dat wist ik zo 1-2-3 ook niet meer. Die "afgang" werd mij dus bespaard. Maar toen ik thuis was zocht ik het uiteraard op. Het is geschreven door en als eerste opgenomen door Willie Dixon maar later door veel artiesten gecovered, o.a. door "Howlin' Wolf" en ook door "Call My Job", de bluesband uit Heeze waar ik in de jaren '90  in s

Een zangeres waar je niet veel meer van hoort omdat ze zich uit de muziekwereld heeft teruggetrokken, o.a. vanwege een ziekte, waarvan men in eerste instantie dacht dat het Parkinson was, waardoor ze niet meer kan zingen. En dat is jammer want zingen kon ze geweldig. En dan niet alleen country rock. Zo kwam in 1987 de plaat "Canciones de mi Padre" (Liederen van mijn vader), een album opgedragen aan - jawel - haar vader "Gilbert Ronstadt", uit. De plaat is gevuld met Mexicaanse volksliedjes. Blijkbaar liet Pa Ronstadt zijn kinderen o.a. kennis maken met deze muziek. Dat is niet zo gek want hij was zelf half Mexicaans, bovendien komt de familie Ronstadt uit Arizona, een - net als Texas trouwens - sterk onder Mexicaanse invloed staande staat. Sterker nog, ooit waren Texas en Arizona onderdeel van Mexico. Maar goed, de muziek:Linda zingt de liedjes krachtig en emotioneel. En van mensen die meer verstand van het Spaans hebben dan ik vernam ik dat ze het klaar speelde om

Een van de muzieksoorten waar ik van oudsher regelmatig naar luister is folk en dan vooral de naar folkrock neigende varianten. Één van de voorbeelden hiervan is de Breton Alan Stivell, die in z'n nummers het Engels en Frans afwisselt met het Bretons en Gaelic. In Bretagne is hij heel bekend. Ik heb beelden gezien van festivals aldaar waar tienduizenden mensen z'n nummers luidkeels meezingen. Maar daarbuiten is hij eigenlijk alleen bekend in folk(rock) kringen. Hij speelt verschillende instrumenten, waaronder de Keltische harp. Op dit nummer speelt hij fluit, maar de harp zie je prominent voor op het podium staan. Hij zou er zó op kunnen beginnen. Dit nummer gaat over Armorica. En mensen die wel eens Asterix hebben gelezen zouden kunnen weten dat dat een historische benaming voor Bretagne is.  Ik heb de tekst er ook even bij opgezocht. Die is in het Bretons en ik ging er maar vanuit dat dat ook daadwerkelijk over Bretagne gaat. Maar in het artikel dat ik op Wikipedia las stond

Rockgitaristen die akoestisch spelen vallen wat mij betreft vaak door de mand, vooral als ze zich uitleven op een klassieke gitaar. Maar ik ken er twee die mij ook op dát gebied overtuigen. De ene is Steve Hackett en de andere is Triumph gitarist Rick Emmett, die vandaag 71 wordt. Dit is een live gespeelde versie. Dan wel niet op een échte klassieke gitaar maar zo'n electrisch versterkt surrogaatgeval (volgens mij een Gibson Chet Atkins) dat een tijdje heel erg in is geweest. Ik heb bijvoorbeeld Harry Sacksioni er ook wel eens mee in de weer gezien en volgens mij heeft Mark Knopfler er "Private Investigations" mee ingespeeld. En ik snap het wel. Gitaren met nylon snaren zijn nou eenmaal moeilijk te versterken. Ik vind persoonlijk deze electrische "klassieke" gitaren niet best klinken, met hun dunne kunstmatige geluid, maar het is iig een gitaar met nylonsnaren en dat is qua spelen t.o.v. stalen snaren toch wel een wereld van verschil. Maar goed, als je wil weten

John Williams en Julian Bream??? Ik weet ook wel dat de meesten dan zullen zeggen: "WTF zijn dat?" en sommigen zullen zeggen: "John Williams, is dat niet die componist van o.a. de muziek van Starwars?" Nou, ik noem het de Messi en Ronaldo van de klassiek gitaar. Maar toen deze heren furore maakten (jaren '70) waren deze voetballers nog lang niet geboren. Dus misschien kan ik beter zeggen de "Cruijff en Pelé van de klassiek gitaar". Hoe dan ook, wij draaiden de platen van beide heren eind jaren '70/begin jaren '80 grijs. En als beide heren dan samen platen op gaan nemen en het podium bestijgen liggen vergelijkingen als met topvoetballers die sámen spelen voor de hand.  Nou ging die vergelijking met voetballers voor ons sowieso niet helemaal op want als je kinderen in shirtjes van dit soort voetballers rond ziet lopen is de kans groot dat ze écht denken ooit zo goed te worden, terwijl wij (voor degenen die ons kennen: Jos, Cor en ik) op die leeft

Dat Manfred Mann graag nummers van Bruce Springsteen onder handen nam wist ik wel. Maar dat "For You" ook een Springsteen cover is wist ik tot vandaag nog niet. Met Manfred Mann's Earth Band bracht hij in 1975 al een cover van "Spirit In the Night" uit en een jaar later deed hij hetzelfde met "Blinded By the Light".  Ik vind persoonlijk voor beide nummers de MMEB versies mooier dan het origineel. Dat geldt dan vooral voor "Blinded By the Light". Maar dat "For You" van "Chance" uit 1980 óók een cover van Springsteen is wist ik nog niet. Het staat op z'n eerste album "Greetings From Ashbury Park, N.J." uit 1973. Dit is dat nummer . En weet je wat? Van dít nummer vind ik de versie van Springsteen mooier. Daar zit meer "leven" in, wat dat dan ook betekenen mag. Vooruit, de MMEB versie er ook maar bij dan kun je zelf vergelijken. Als je dat al zou willen tenminste.

Toen Ad van den Berg weer terug wilde keren in de muziek was er gedoe over het gebruik van de naam "Vandenberg". Toen is hij met Nederlands talent de band "Vandenberg's Moonkings" begonnen. Het eerste album verscheen in 2014 en het tweede in 2017. Later volgde nog een live/akoestisch album.  Een van de sterkste punten van deze band vond ik zanger Jan Hoving. Ik dacht (en ik was vást niet de enige): "Waar heb je dié in 's hemelsnaam vandaan?" Maar goed, inmiddels zijn we een paar jaar verder en zijn de problemen met de naam "Vandenberg" opgelost, is "Vandenberg's Moonkings" gestopt, is Jan Hoving weer full time boer en heeft Vandenberg met een internationale bezetting alweer twee albums op haar naam staan. Prima platen hoor, met klasse muzikanten en dito zang, maar mij doen ze vrij weinig. Maar Vandenberg's Moonkings doet me nog steeds wat. Net zoals dit nummer dat, toen ze het speelden in de Bosuil in Weert, mij tot op h